الأربعاء، 31 ديسمبر 2008

وقل رب ارحمهما كما ربياني صغيراً



وقل رب ارحمهما كما ربياني صغيراً
من عجائب الدماغ أن الله زوده بنظام محكم لاستجابة الأبوين لبكاء الأطفال، وهذه الاستجابة أكبر لدى الأم، وهذا ما أشار إليه الحبيب الأعظم، لنقرأ ونحمد الله تعالى.....
هذا خبر علمي جديد أحببت أن أنقله وأعلق عليه لما فيه من العبرة، وقد ندرك شيئاً من أسرار البر بالأبوين، وبخاصة في زمن كهذا فقد معظم المسلمين الإحساس بالذل أمام الأبوين ونسوا حقهما في الإحسان والدعاء والمودة. فالخبر يقول: "مناطق بالمخ تستجيب لبكاء الأطفال" فقد اكتشف فريق من العلماء أن مخ الأبوين وبخاصة الأم أكثر استجابة لبكاء الأطفال. واستخدم فريق العلماء من جامعة بازل أسلوبا معقداً للمسح لقياس استجابة المخ لبكاء الأطفال وضحكهم.
بكاء الأطفال يثير الأم أكثر من الأب
أظهر أحد أساليب القياس أن بكاء الأطفال الرضع يثير رد فعل لدى الآباء أقوى من أولئك الذين لم يرزقوا بعد بأطفال. كما أظهرت الدراسة أن الأمهات يستجبن بصورة أكبر من الرجال لبكاء الأطفال وضحكهم. وخلص العلماء أثناء بحثهم الأخير الذي نشر في مجلة "طب الأطفال الحيوي" إلى أن بكاء الأطفال يثير نشاط منطقة معينة بمخ الوالدين. وتلعب تلك المنطقة في المخ التي تحمل اسم "أميجدالا" دوراً في إحساس الإنسان بالعواطف المختلفة.
وأثبتت الدراسة أن منطقة "أميجدالا" لدى الرجال والنساء الذين لم يرزقوا بعد بأطفال يزداد نشاطها إلى حد ما استجابة لضحك الأطفال الرضع أكثر من استجابتها لبكائهم. ويؤكد البروفسور إيريش سيفريتز من قسم طب الأطفال بجامعة بازل والذي يقود فريق البحث أن نتائج الدراسة الأخيرة لها مدلول حيوي. فبكاء الأطفال الرضع يعد ذا أهمية أكبر للآباء أكثر منه لمن لم يصبحوا آباء بعد. لذا فإن الآباء يتمتعون بآلية في أمخاخهم تدفعهم لأن يكونوا أكثر حساسية لأطفالهم.
وهذا يعني يساعد على بقاء الطفل على قيد الحياة واستمرار التناسل فيما بعد ونقل جيناته إلى أجيال أخرى، وسؤال يحير العلماء: كيف جاء هذا النظام الرائع في استجابة الآباء لنداء الأبناء؟!
أهمية القشرة الأمامية من الدماغ (الناصية)
وقد خلص البحث إلى نتائج مختلفة عندما ركز على جزء آخر من المخ يسمى القشرة الأمامية. وتعد هذه المنطقة مبهمة إلى حد كبير، إلا أنه يعتقد أنها مسؤولة عن شعور الإنسان بالكثير من الانفعالات. وتشير الدراسة إلى أن تلك المنطقة لدى جميع النساء سواء كان لديهن أطفال أم لا تستجيب لبكاء الأطفال.
وفي المقابل، أفادت الدراسة بأن بكاء الأطفال لم يحرك ساكنا في تلك المنطقة لدى الرجال بصفة عامة سواء الآباء منهم أو غير المتزوجين. ويعتقد الباحثون أن بكاء الأطفال يثير فلتراً خاصاً للضوضاء بالقشرة الأمامية الأمر الذي يدفع النساء إلى التركيز على بكاء الأطفال فقط دون الأصوات المحيطة! وقد يؤدي هذا النشاط إلى إرسال إشارات كهربية إلى أجزاء أخرى من المخ، الأمر الذي يقود بدوره للإحساس بانفعالات شديدة تجاه الأطفال بما فيها الرغبة في إطعامهم أو احتضانهم.

تبين القياسات الدقيقة بواسطة المسح بالرنين المغنطيسي، وجود مراكز في دماغ الأبوين تستجيب لصراخ الأطفال، ويرجح سيفريتز أن استجابة القشرة الأمامية لدى النساء لبكاء الأطفال هو أمر متأصل فيهن، بينما تستجيب منطقة "أميجدالا" لدى الآباء والأمهات بنمو خبرتهم تجاه الأطفال الرضع. وأشار سيفريتز إلى أن الأمر يتطلب مزيداً من الأبحاث والدراسات لمعرفة الصلة التفاعلية بين منطقة "أميجدالا" والقشرة الأمامية. ويأمل الباحثون في أن تقودهم نتائج أبحاثهم إلى سبر أغوار الاتصال الاجتماعي بين البشر ومعرفة أسباب الخلل الاجتماعي الذي يصيب بعض الأشخاص بما في ذلك الانطوائية وعدم ثبات الانفعالات.
اختراع جديد يحاول كشف سر البكاء عند الأطفال
ربما يتمكن جهاز صغير من حل غموض سبب بكاء الأطفال، وتمكين الآباء من معرفة ما إذا كان طفلهم جائعاً أو يرغب في النوم أو متعباً. ويترجم الجهاز وهي في حجم الآلة الحاسبة، بكاء الطفل حتى يعرف والداه ما ألم به. وتراقب إحدى الرقائق في الجهاز مستوى وكيفية ومدة البكاء لتحديد ما إذا كان الطفل يعاني من الضيق أو التعب أو الجوع أو قلة النوم أو عدم الراحة. وخلال ثوان يضيء وجه عليه تعبير يماثل ما يشعر به الطفل حتى يعرف الآباء سبب بكاء طفلهم.
وابتكر الجهاز الجديد "لماذا البكاء" والذي يعمل بالبطاريات، مهندس إلكترونيات إسباني يدعى بدرو موناجاس. وكان موناجاس يحاول معرفة سبب بكاء طفله ألكس. وقضى موناجاس ثلاث سنوات في زيارة حضانات أطفال لتحليل طرق بكاء نحو 100 طفل.

هذا الوجه يظهر أن الطفل يبكي لحاجته للنوم، وبالتالي فإن هذا الطفل يريد أن ينام ولكن يعبر عن ذلك بالبكاء، وكأن للطفل لغة خاصة به، ولكن حروفها هي الصرخات!! أليس هذا من عجائب الخلق؟ من الذي علَّم هذا الطفل أن يصرخ بهذه الطريقة المحددة التي يشترك فيها أطفال العالم، إنه الله القائل: (وَاللَّهُ أَخْرَجَكُمْ مِنْ بُطُونِ أُمَّهَاتِكُمْ لَا تَعْلَمُونَ شَيْئًا وَجَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَةَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ) [النحل: 75].
ويقول هذا الباحث: كان طفلي ألكس دائم البكاء وليلة بعد ليلة من عدم تمكني من النوم جيداً، قررت التوصل لطريقة لمعرفة ما يحاول أن يقوله لي، حتى إذا كانت هذه المحاولة من أجل احتفاظي بتوازني فقط، إن الجهاز الذي يعتقد أن نسبة دقته تصل لـ 98 في المئة، قد يكون نعمة للآباء. سيساعدهم فعلا في فهم سبب بكاء الأطفال والقيام برد فعل يناسبه.
إلا أن الدكتور هارفي ماركوفيتش طبيب الأطفال ورئيس تحرير صحيفة أرشيف أمراض الطفولة، إن الجهاز الجديد لن يقدم معلومات جديدة لا تعرفها بالفعل الأمهات المتمرسات صاحبات الخبرة. إن أي أمّ وبخاصة إذا كان لديها خبرة، يمكنها أن تخبرك أنها قادرة على التفرقة بين البكاء بسبب الجوع أو الألم أو التعب بدقة معقولة. ولكن ما الذي يمكن أن يقدمه جهاز لا يستطيع الآباء تقديمه. إن الجهاز لن يمكنه التفرقة بين البكاء بسبب المغص والبكاء دون سبب واضح والذي يربك الآباء.
والآن لنتوقف مع الحبيب...
لقد أوصى النبي الأعظم صلى الله عليه وسلم بالأم ثلاث مرات وبالأب مرة، وربما نجد في ذلك إشارة إلى أن الجهد الذي تبذله الأم في تربية الأطفال واستجابة دماغها لهم وعطفها عليهم، أكبر من الأب، ولذلك عندما جاءه ذلك الأعرابي وقال يا رسول الله من أحق الناس بحسن صحابتي، قال (أمك... ثم أمك... ثم أمك... ثم أبوك). من الذي علم النبي صلى الله عليه وسلم هذه الحقائق، ولو كان رسول الله يريد الشهرة أو المال أو الجاه، لمال باتجاه الرجال وليس النساء، لأن الزمن الذي بُعث فيه كانت المرأة مضطهدة وليس لها أي حق، فأعطاها أهم حق وهو حسن الصحبة، وهذا هو الإسلام، ويكرم المرأة بعكس الغرب الذي جعل من المرأة وسيلة لكسب المال والدعاية والإعلانات والأزياء والفن والاستمتاع .. هذه هي المرأة بالنسبة لهم، ولكن بالنسبة لنا المرأة هي الأم التي كرَّمها النبي صلى الله عليه وسلم، وهذا يدل على أنه رسول من عند الله.
لقد أوصى النبي ببرّ الوالدين، بل جعل عقوق الوالدين من أكبر الكبائر! فقال لذلك الأعرابي عندما سأله عن الكبائر فقال: (الإشراك بالله ثم عقوق الوالدين...)، انظروا إلى هذا النبي الكريم كيف يضع عقوق الأبوين بعد الشرك بالله مباشرة، وذلك ليدلنا على اهتمام الإسلام بالأبوين، وعندما سئل عن أحب الأعمال إلى الله قال: (الصلاة على وقتها... وبر الوالدين...)، وقد جاءت الاكتشافات الحديثة لتؤكد ذلك، حيث أن مراكز الرحمة والعطف موجودة لدى الأبوين، وغير موجودة لدى الأبناء، ولذلك أوصى الله ببر الوالدين والدعاء لهما.
وتأملوا معي هذا النص الرائع: (وَقَضَى رَبُّكَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ كِلَاهُمَا فَلَا تَقُلْ لَهُمَا أُفٍّ وَلَا تَنْهَرْهُمَا وَقُلْ لَهُمَا قَوْلًا كَرِيمًا * وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَقُلْ رَبِّ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرًا) [الإسراء: 23-24].
هذا النص تضمّّن سبعة حقائق (والرقم سبعة له مدلول عظيم في القرآن)، واحدة لله وستة للوالدين!!! لنجزّئ هذا النص كما يلي:
1- (وَقَضَى رَبُّكَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِيَّاهُ): أمر بعبادة الله تعالى.
2- (وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا): أمر بالإحسان للوالدين.
3- (إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ كِلَاهُمَا فَلَا تَقُلْ لَهُمَا أُفٍّ): نهي عن إيذاء الأبوين حتى بكلمة (أفّ).
4- (وَلَا تَنْهَرْهُمَا): نهي عن نهر الأبوين والإساءة لهما بالكلام والفعل.
5- (وَقُلْ لَهُمَا قَوْلًا كَرِيمًا): أمر بأن نقول لهما قولاً حسناً وكريماً.
6- (وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ): أمر بأن نبرَّ بالوالدين لدرجة التذلل أمامهما!
7- (وَقُلْ رَبِّ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرًا): أمر بالدعاء للأبوين.
وانظروا إلى العبارة الأخيرة: (وَقُلْ رَبِّ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيرًا)، وكيف تركز على مرحلة الطفولة، حيث يعاني الأبوين كثيراً من أجل سعادة الأطفال، وهذا ما تثبته الأبحاث العلمية يوماً بعد يوم! بالله عليكم: هل يمكن لبشر يصفونه بالإرهاب والتخلف والجهل والتشدد... أن ينطق بمثل هذه العبارات؟؟!
ولنتساءل الآن: ما هي الأشياء التي دفعت النبي للاهتمام بهذه القضية لو لم يكن رسولاً من عند الله؟! وما هي حاجته للخوض في مثل هذه القضايا الاجتماعية الحساسة، في زمن كان القوي يأكل فيه الضعيف، وكان النبي مشغولاً بقضايا أهم من هذه القضية مثل نشر الدعوة وإقناع المشركين بصدق دعوته، ووجود هذه النصوص في القرآن يدل على أنه نبي مرسل من عند الله تعالى.
ـــــــــــــ
بقلم عبد الدائم الكحيل
http://www.kaheel7.com/


References:
http://news.bbc.co.uk/hi/arabic/sci_tech/newsid_3348000/3348035.stm
http://news.bbc.co.uk/hi/arabic/news/newsid_2331000/2331863.stm

الشفاء بالصوم


قام العلماء بدراسة الأثر الشفائي للصوم وخرجوا بنتائج يقينية وهي أن الصوم هو أفضل وسيلة لمعالجة السموم المتراكمة في الخلايا

فالصوم له تأثيرات مدهشة، فهو يعمل على صيانة خلايا الجسم، ويعتبر الصيام أنجع وسيلة للقضاء على مختلف الأمراض والفيروسات والبكتريا، وربما نعجب إذا علمنا أن في دول الغرب مراكز متخصصة تعالج بالصيام فقط!! وتجد في هذه المراكز كثير من الحالات التي استعصت على الطب الحديث، ولكن بمجرد أن مارست الصيام تم الشفاء خلال زمن قياسي! ولذلك أمرنا الله بالصيام فقال: (وَأَنْ تَصُومُوا خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ) [البقرة: 184]>

صورة وآية: أهمية نوم القيلولة



صورة وآية: أهمية نوم القيلولة
النوم معجزة من معجزات الخالق تبارك وتعالى، ولكن لماذا أمرنا الرسول الأعظم صلى الله عليه وسلم أن نأخذ غفوة في النهار؟ وهل هناك حكمة علمية من ذلك؟ .....
أمرنا رسول الله صلى الله عليه وسلم أن نأخذ غفوة خلال النهار فقال: (قيلوا، فإن الشياطين لا تقيل) [رواه الطبراني]، وقد أظهر بحث علمي جديد أن قيلولة الإنسان أثناء العمل تقلل من خطر الإصابة بمشكلات قلبية خطيرة، وربما قاتلة، وقال الباحثون إن قيلولة النهار في المكتب تفيد القلب لأنها تقلل من الإجهاد والاضطراب، حيث يشكل العمل المصدر الرئيسي للإجهاد. وفي بحث آخر يؤكد العلماء أن النوم بالنهار ضروري جداً ليعوض الإنسان ما فاته من نوم الليل، بل إن نوم الليل لا يكفي، وقد يكون ضاراً إذا امتد لفترة طويلة!

لذلك ينصح الأطباء بالاستيقاظ ليلاً والقيام ببعض النشاطات وعدم النوم لفترة طويلة لأن ذلك يضرّ القلب، فتأملوا معي الحكمة النبوية الرائعة من النوم نهاراً. وتأملوا هذه الآية الكريمة التي أخبرتنا عن معجزة النوم بالليل والنهار، يقول تعالى: (وَمِنْ آَيَاتِهِ مَنَامُكُمْ بِاللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَابْتِغَاؤُكُمْ مِنْ فَضْلِهِ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآَيَاتٍ لِقَوْمٍ يَسْمَعُونَ) [الروم: 23].

สิ่งมหัศจรรย์จากก้อนเลือด

สิ่งมหัศจรรย์จากก้อนเลือด

ทุกคนรู้ดีว่าเมื่อเวลาถูกมีดบาดหรือแผลเก่าเริ่มมีเลือดไหลออกมาอีกครั้งหนึ่ง ในไม่ช้าเลือดที่ไหลออกมานั้นก็จะหยุด เพราะที่ไหนมีเลือดไหลเลือดก็จะก่อตัวขึ้นเป็นก้อนเพื่อเยียวยารักษาแผลนั้นให้ในเวลาและตรงบริเวณที่ถูกต้อง
นี่อาจเป็นปรากฏการณ์ปกติสำหรับพวกเรา แต่นักเคมีชีววิทยาได้แสดงให้เราเห็นจากการศึกษาค้นคว้าว่าปรากฏการณ์นี้เกิดขึ้นจากระบบที่ทำงานอย่างสลับซับซ้อนและในระบบนี้หากขาดองค์ประกอบอย่างหนึ่งอย่างใดหรือองค์ประกอบใดได้รับความเสียหาย มันก็จะทำให้กระบวนการของระบบนี้ไม่มีประโยชน์แต่อย่างใด
เลือดจะแข็งตัวเป็นก้อนในเวลาที่พอเหมาะพอดีและเมื่อสถานการณ์เข้าสู่ภาวะปกติแล้วก้อนเลือดก็จะละลายไประบบนี้ทำงานอย่างไม่ผิดพลาดแม้แต่ในเรื่องรายละเอียดเล็กน้อยที่สุด
ถ้าหากว่าเลือดไหล ก้อนเลือดก็จะก่อตัวขึ้นทันทีเพื่อป้องสิ่งมีชีวิตมิให้ตาย ยิ่งไปกว่านั้นก้อนเลือดจากปกปิดบาดแผลทั้งหมดและที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือมันจะจับตัวเป็นก้อนอยู่เหนือและจะยังคงอยู่ด้านบนของบาดแผลเท่านั้น มิเช่นนั้นแล้วเลือดทั้งหมดของสิ่งมีชีวิตก็จะแข็งตัวและทำให้สิ่งมีชีวิตนั้นตายได้ นี่คือเหตุผลที่ว่าทำไมเลือดจะต้องก่อตัวในเวลาที่พอเหมาะพอดีตรงที่ที่ถูกต้อง
ส่วนที่เล็กที่สุดของไขกระดูกคือเกล็ดเลือดหรือธร็อมโบไซต์ (Thrombocytes)นั้นเป็นสิ่งสำคัญมาก เซลเหล่านี้เป็นสิ่งที่อยู่เบื้องหลังการแข็งตัวของเลือด โปรตีนอย่างหนึ่งซึ่งถูกเรียกว่าฟอนวิลเลแบรนดร์จะเป็นตัวตรวจสอบให้แน่ใจว่าในกระแสโลหิตที่ไหลเวียนอย่างต่อเนื่องนั้น เกล็ดเลือดเหล่านี้จะไม่หายไปตรงที่ได้รับการบาดเจ็บ เกล็ดเลือดที่ไปกระจุกตัวอยู่ตรงบริเวณที่ได้รับบาดเจ็บนั้นจะปล่อยสารอย่างหนึ่งที่จะทำให้เกล็ดเลือดอื่นๆมารวมตัวในที่เดียวกันและในที่สุด เซลเหล่านี้จะขึ้นมาบนแผลที่เปิดอยู่ หลังจากนั้นมันก็จะตายหลังจากที่ได้ทำหน้าที่ของมันในการขึ้นมาอยู่ที่แผลแล้ว การเสียสละชีวิตของมันเป็นเพียงส่วนหนึ่งของระบบการแข็งตัวของเลือด
ธร็อมบินเป็นโปรตีนอีกตัวหนึ่งที่ทำให้เกิดการแข็งตัวของเลือดง่ายขึ้น สารนี้จะถูกสร้างขึ้นเฉพาะตรงที่มีบาดแผล การสร้างโปรตีนนี้จะต้องไม่มากหรือน้อยไปกว่าที่จำเป็นและจะต้องเริ่มต้นและหยุดในเวลาที่ถูกต้องด้วย มีตัวเคมีมากกว่ายี่สิบชนิดที่ถูกเรียกว่าเอ็นไซม์ซึ่งมีบทบาทอย่างสำคัญในการสร้างธร็อมบิน เอ็นไซม์เหล่านี้สามารถเริ่มต้นสร้างมันขึ้นมาใหม่และหยุดมันได้อีก กระบวนการนี้มีความละเอียดอ่อนมากจนธร็อมบินจะก่อตัวขึ้นก็ต่อเมื่อมีแผลที่แท้จริงเกิดขึ้นแก่เนื้อเยื่อเท่านั้น
ทันทีที่เอ็นไซม์ทำให้เลือดแข็งตัวเกิดขึ้นมาถึงระดับที่น่าพอใจในร่างกายแล้ว ไฟบริโนเจนที่ประกอบด้วยโปรตีนก็จะก่อตัวขึ้น ในชั่วระยะเวลาสั้นๆก็จะมีเส้นใยเกิดขึ้นตรงบริเวณที่มีเลือดไหลออกมา ขณะเดียวกันเกล็ดก็ยังคงเข้ามาสะสมที่บริเวณบาดแผลอย่างต่อเนื่อง สิ่งที่ถูกเรียกว่าก้อนเลือดนั้นก็คือตัวอุดที่เกิดขึ้นจากการสะสมของเกล็ดเลือดนี่เอง เมื่อบาดแผลได้รับการเยียวยารักษาแล้ว ก้อนเลือดนี้ก็จะหายไป ระบบที่สามารถทำให้เกิดก้อนเลือดได้นี้จะกำหนดว่าจะให้เลือดคงแข็งตัวอยู่หรือจะสลายมันนั้นย่อมต้องมีความละเอียดอ่อนและสลับซับซ้อนมาก ระบบนี้ทำงานอย่างไม่ผิดพลาดแม้แต่ในเรื่องรายละเอียดที่เล็กที่สุด
อะไรจะเกิดขึ้นถ้าหากมีปัญหาเล็กน้อยภายในระบบที่ทำงานอย่างสมบูรณ์นี้ ?ตัวอย่างเช่น ถ้าหากมีการแข็งตัวในเลือดแม้แต่ภายนอกบาดแผลหรือถ้าหากก้อนเลือดสามารถแตกได้อย่างง่ายดายจากบาดแผล? คำตอบเดียวต่อคำถามนี้ก็คือ กระแสเลือดที่ไหลไปยังอวัยวะส่วนที่สำคัญที่สุดอย่างเช่นหัวใจ สมองและปอดก็จะถูกอุดตันด้วยก้อนเลือดซึ่งจะทำให้เสียชีวิตอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ในความจริงดังที่กล่าวมานี้แสดงให้เราเห็นอีกครั้งหนึ่งว่าร่างกายมนุษย์นั้นได้ถูกออกแบบมาอย่างไม่มีการผิดพลาด มันเป็นไปไม่ได้ที่จะอธิบายว่าระบบการแข็งตัวของเลือดเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมาโดยบังเอิญหรือ “การวิวัฒนาการอย่างค่อยเป็นค่อยไป”ดังที่ทฤษฎีแห่งการวิวัฒนาการได้ยืนยันไว้ ระบบที่ถูกสร้างและคำณวนไว้อย่างรอบคอบเช่นนี้เป็นหลักฐานที่ยืนยันถึงการสร้างสรรค์อันถูกต้องสมบูรณ์ พระเจ้าผู้ทรงสร้างเราขึ้นมาและได้ให้เรามาอยู่บนโลกนี้ได้สร้างร่างกายของเราขึ้นมาด้วยระบบนี้ซึ่งคอยให้คุ้มครองเราในการได้รับบาดเจ็บหลายครั้งตลอดชีวิตของเรา
การแข็งตัวของเลือดเป็นสิ่งสำคัญไม่เพียงแต่เฉพาะบาดแผลที่มองเห็นเท่านั้น แต่ยังมีความสำคัญสำหรับการแตกของหลอดเลือดเล็กๆในร่างกายของของเราซึ่งเกิดขึ้นตอลดเวลา ถึงแม้เราจะไม่สังเกตเห็น แต่ในร่างกายของเราก็มีเลือดไหลเล็กๆภายในอย่างต่อเนื่อง เมื่อเราชนประตูหรือนั่งลงแรงๆ หลอดเลือดเล็กๆก็จะแตก เลือดที่ไหลนี้จะหยุดทันทีโดยวิธีการของระบบที่ทำให้เลือดแข็งตัวและเส้นเลือดเล็กๆเหล่านี้ก็จะถูกทำให้เข้าสู่สภาพปกติของมันอีกครั้งหนึ่ง ถ้าหากผลของมันรุนแรงมากไปกว่านั้นและมีเลือดไหลภายในอย่างแรงมันก็จะก่อให้เกิดรอยจ้ำสีม่วง
มนุษย์ที่ไม่มีระบบการแข็งตัวของเลือดจะต้องหลีกเลี่ยงสิ่งที่จะทำให้เลือดไหล และคนไข้ที่ขาดระบบนี้จะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน แม้แต่มีเลือดไหลเพียงนิดเดียวภายในร่างกายจะโดยการลื่นหรือหกล้มก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้คนที่ขาดระบบนี้เสียชีวิต ดังนั้น ด้วยความจริงดังที่กล่าวมา แต่ละคนควรจะพิจารณาถึงความมหัศจรรย์ในการสร้างสรรค์ภายในร่างกายของตัวเขาเองและเขาควรจะกตัญญูรู้คุณต่ออัลลอฮฺผู้ทรงสร้างร่างกายของเขาขึ้นมาอย่างไม่มีที่ติ ร่างกายของเราเป็นพรประเสริฐจากพระผู้เป็นเจ้าที่มีต่อเรา ซึ่งแม้แต่เพียงเซลหนึ่งเราก็ไม่สามารถสร้างมันขึ้นมาได้ อัลลอฮได้ทรงกล่าวไว้แก่มนุษยชาติว่า : “เราได้สร้างสูเจ้ามา ดังนั้นไฉนสูเจ้าจึงไม่ยืนยันความจริง ?” (กุรอาน 56:57)

โดย ฮารูน ยะฮฺยา อ.บรรจง บินกาซัน แปล
คัดลอกจาก: ไทยมุสลิมช็อป

















มหัศจรรย์แห่งชั้นบรรยากาศ
เราอาศัยอยู่ในโลกที่พระผู้ทรงสร้างผู้ทรงเมตตาของเราได้ออกแบบมาอย่างเป็นเลิศ และมีความครบถ้วนสมบูรณ์อย่างน่าทึ่ง แม้แต่ในเรื่องรายละเอียดเล็กๆน้อยๆก็ล้วนเป็นส่วนหนึ่งในแผนการของพระองค์ ลักษณะทางกายภาพของโลกไม่ว่าจะเป็นโครงสร้าง อุณหภูมิและอื่นๆล้วนถูกจัดเตรียมไว้เพื่อชีวิตโดยเฉพาะ อย่างไรก็ตามลักษณะทางกายภาพเช่นนั้นแต่เพียงอย่างเดียวก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้ชีวิตดำรงอยู่ได้บนโลก ปัจจัยสำคัญอีกประการหนึ่งที่จำเป็นอย่างมากสำหรับชีวิตก็คือองค์ประกอบของบรรยากาศ

ในภาพยนตร์นวนิยายทางวิทยาศาสตร์ เราจะเห็นว่านักเดินทางในอวกาศและนักค้นคว้าจะพบดาวที่มีชั้นบรรยากาศที่สามารถหายใจได้อย่างง่ายและมีอยู่ทุกที่ อย่างไรก็ตาม ถ้าเราสามารถออกสำรวจจักรวาลที่แท้จริงได้ เราจะพบว่านี่มิใช่เรื่องจริงเลย มันเป็นไปไม่ได้ที่ดาวดวงอื่นจะมีชั้นบรรยากาศที่สามารถหายใจได้ นั่นก็เพราะว่าบรรยากาศของโลกได้ถูกออกแบบไว้เป็นการเฉพาะเพื่อให้ชีวิตดำรงอยู่ได้ในหลายทางด้วยกัน

บรรยากาศของโลกประกอบด้วยไนโตรเจน 77% ออกซิเจน 21% และคาร์บอนไดออกไซด์ 1% ทีนี้ขอให้เรามาเริ่มด้วยแกสที่สำคัญที่สุดก่อน คือ ออกซิเจน ออกซิเจนเป็นสิ่งที่มีความสำคัญต่อชีวิตมากที่สุดเพราะมันเข้าไปทำปฏิกริยาทางเคมีส่วนใหญ่ที่ให้พลังงานที่ชีวิตต้องการ

เมื่อคาร์บอนทำปฏิกริยากับออกซิเจน ผลที่ตามมาก็คือ มันทำให้มีน้ำ คาร์บอนได้ออกไซด์และพลังงาน พลังงานหน่วยเล็กๆที่ถูกเรียกว่า AIP (แอตเลโนซีน ไตรฟอสเฟต) และได้ถูกใช้ในเซลที่มีชีวิตนี้เกิดขึ้นโดยปฏิกริยานี้ นี่คือเหตุผลที่ว่าทำไมเราจึงต้องการออกซิเจนสำหรับชีวิตและทำไมเราต้องหายใจเพื่อตอบสนองความต้องการของชีวิต สิ่งที่น่าสนใจของเรื่องนี้ก็คือว่าเปอร์เซนต์ของออกซิเจนในอากาศที่เราหายใจเข้าไปนั้นได้ถูกกำหนดไว้อย่างถูกดต้องพอเหมาะพอดี

ไมเคิล เดินตัน (Michael Denton) ได้เขียนถึงเรื่องนี้ไว้ว่า : “ชั้นบรรยากาศของคุณสามารถบรรจุออกซิเจนได้มากกว่านี้และยังทำให้ชีวิตมีอยู่ได้หรือไม่? ไม่เลย ออกซิเจนเป็นสารที่ทำปฏิกริยามาก แม้แต่เปอร์เซนต์ของออกซิเจนในชั้นบรรยากาศ 21% ที่เป็นอยู่ในขณะนี้ก็ใกล้กับขอบเขตสูงสุดของความปลอดภัยสำหรับชีวิตที่อุณหภูมิรอบตัว ความเป็นไปได้ของการเกิดไฟไหม้ป่าจะเพิ่มขึ้นเป็น 70% ทุกๆ 1% ที่มีออกซิเจนเพิ่มขึ้นในชั้นบรรยากาศ”

เจมส์ เลิฟล็อค (James Lovelock) นักเคมีชีววิทยาชาวอังกฤษได้กล่าวว่า : “กว่า 25% พืชพันธุ์ในปัจจุบันของเราน้อยมากที่จะรอดจากไฟป่าที่จะทำลายป่าฝนและทุ่งหญ้าขั้วโลกเหนือ….ระดับออกซิเจนในปัจจุบันอยู่ในจุดที่ความเสี่ยงและผลประโยชน์มีความสมดุลอย่างพอดี”


การที่อัตราส่วนของออกซิเจนในบรรยากาศยังคงอยู่ในปริมาณที่พอดีเช่นนี้นั้นเป็นผลมาจากระบบการหมุนเวียนอันมหัศจรรย์นั่นเอง

สัตว์หายใจเอาออกซิเจนเข้าไปและสร้างคาร์บอนไดออกไซด์ออกมาซึ่งเป็นสิ่งที่มันไม่หายใจ แต่พืชกลับทำตรงข้าม กล่าวคือพืชจะหายใจเอาคาร์บอนได้ออกไซด์ที่จำเป็นต่อชีวิตของมันเข้าไปและปล่อยออกซิเจนออกมาแทน เนื่องจากระบบนี้เอง ชีวิตจึงดำเนินต่อไป พืชปล่อยออกซิเจนออกมาสู่บรรยากาศนับเป็นจำนวนล้านๆตันทุกวัน

บรรยากาศและการสูดหายใจเข้าออก


เราหายใจอยู่ตลอดเวลาในขณะที่เรามีชีวิต ระบบร่างกายของเราถูกออกแบบมาอย่างสมบูรณ์จนเราไม่จำเป็นต้องคิดถึงเรื่องเกี่ยวกับการหายใจ

ร่างกายของเราจะประมาณการว่ามันต้องการออกซิเจนมากน้อยแค่ไหนและก็จะจัดการหาออกซิเจนมาให้ตามจำนวนนั้นไม่ว่าเราจะกำลังเดิน วิ่ง อ่านหนังสือหรือกำลังหลับ เหตุผลที่การหายใจมีความสำคัญต่อเราก็คือการทำปฏิกริยาจำนวนนับล้านที่จะต้องเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องในร่างกายเพื่อให้เรามีชีวิตอยู่ได้นั้นล้วนต้องการออกซิเจนทั้งสิ้น


การที่ท่านสามารถอ่านบทความชิ้นนี้ได้ก็เนื่องมาจากเซลล์นับล้านที่จอรับภาพในดวงตาของท่านได้รับพลังงานที่มาจากออกซิเจนตลอดเวลา ในทำนองเดียวกัน เนื้อเยื่อในร่างกายของเราและเซลล์ที่สร้างมันขึ้นมาก็ได้รับพลังงานจาก “การเผาไหม้” ขององค์ประกอบคาร์บอนในออกซิเจน ผลผลิตของการเผาไหม้ นั่นคือคาร์บอนได้ออกไซด์ จะต้องถูกปล่อยออกมาจากร่างกาย ถ้าระดับของออกซิเจนในกระแสเลือดของท่านลดลง ผลก็คือการหมดสติและถ้าหากการขาดออกซิเจนเกินกว่าสองสามนาที ผลก็คือการเสียชีวิต

นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมเราจึงต้องหายใจ เมื่อเราหายใจ ออกซิเจนก็จะเข้าไปในห้องเล็กๆประมาณ 300 ล้านห้องในปอดของเรา ห้องเหล่านี้ในปอดและหลอดที่มีรูเล็กๆเชื่อมโยงกับมันได้ถูกออกแบบไว้ให้มีขนาดเล็กมากเพื่อที่จะเพิ่มอัตราการแลกเปลี่ยนออกซิเจนและคาร์บอนได้ออกไซด์ แต่การออกแบบอันสมบูรณ์นั้นขึ้นอยู่กับปัจจัยอื่นๆด้วยเช่นกัน นั่นคือความหนาแน่น ความเหนียวและความกดอากาศจะต้องถูกต้องตรงกันทั้งหมดสำหรับอากาศที่จะเคลื่อนเข้าไปข้างในและไหลออกมาจากปอดของเรา

เมื่อเราหายใจเข้าไป ปอดของเราก็จะใช้พลังงานเพื่อเอาชนะพลังที่ถูกเรียกว่า
“แรงต้านเส้นทางอากาศ” พลังนี้เป็นผลมาจากแรงต้นของอากาศต่อการเคลื่อนไหว อย่างไรก็ตาม เนื่องจากคุณสมบัติทางด้านกายภาพของบรรยกาศ แรงต้านนี้จะอ่อนพอที่ปอดของเราสามารถสูดอากาศเข้าไปและปล่อยมันออกมาด้วยการใช้พลังงานเพียงน้อยนิด ถ้าแรงต้านอากาศสูงกว่านี้ ปอดของเราก็จะต้องทำงานหนักกว่านี้เพื่อที่จะทำให้เราหายใจได้ ตัวอย่างที่เห็นได้ของเรื่องนี้ก็คือการดูดน้ำเข้าไปในเข็มฉีดยาเป็นเรื่องง่ายแต่ถ้าจะดูดน้ำผึ้งเข้าไปในเข็มฉีดยาก็จะยากกว่า เหตุผลก็เพราะน้ำผึ้งมีความหนาแน่นและมีความเหนียวมากกว่าน้ำ


ปริมาณทางด้านจำนวนของบรรยากาศไม่เพียงแต่จะจำเป็นสำหรับเราเพื่อการหายใจเข้าไปเท่านั้น แต่ยังจำเป็นสำหรับโลกของเราด้วย ถ้าหากความกดอากาศที่ระดับน้ำทะเลต่ำกว่าปริมาณที่เป็นอยู่ของมัน อัตราการระเหยของน้ำก็จะสูงมาก น้ำที่เพิ่มขึ้นในบรรยากาศก็จะมี “ผลเรือนกระจก” (greenhouse effect) ที่ดักความร้อนมากขึ้นและเพิ่มอุณหภูมิเฉลี่ยของโลก ในทางตรงข้ามถ้าหากความกดสูงมากกว่านี้ อัตราการระเหยของน้ำก็จะน้อยลงและส่งผลให้ส่วนใหญ่ของโลกกลายเป็นทะเลทราย


ทั้งหมดที่ทำให้เกิดความสมดุลนี้ชี้ให้เห็นว่าบรรยากาศของเราได้ถูกออกแบบมาอย่างจงใจและเหมาะเจาะเพื่อให้ชีวิตบนโลกนี้สามารถดำรงอยู่ได้

นี่เป็นความจริงที่ได้ถูกค้นพบโดยวิทยาศาสตร์และมันแสดงให้เห็นอีกครั้งหนึ่งว่าจักรวาลนี้มิได้เป็นเพียงการเกิดขึ้นโดยบังเอิญของวัตถุ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะต้องมีผู้ทรงสร้างที่คอยควบคุมจักรวาล ผู้กำหนดรูปร่างของวัตถุตามที่ผู้ทรงสร้างนั้นต้องการ และพระผู้ทรงสร้างนี้อีกเช่นกันที่ปกครองกาแล็กซี่และดวงดาวต่างๆไว้ภายใต้อำนาจของพระองค์

อำนาจอันสูงสุดนั้น คัมภีร์กุรอานบอกเราว่าคืออัลลอฮฺ พระผู้อภิบาลแห่งสากลโลก และโลกที่เราอาศัยอยู่นี้ก็ถูกออกแบบมาโดยเฉพาะและถูกทำให้แผ่ขยายออกไปโดยอัลลอฮฺเพื่อมนุษย์ (ดูกุรอาน 79:30)

อัลลอฮฺคือผู้ทรงทำให้แผ่นดินนี้เป็นที่พำนักของสูเจ้าและชั้นฟ้าเป็นเพดานอันมั่นคง และทรงทำให้สูเจ้าเป็นรูปร่างและทรงทำให้ร่างของสูเจ้าสวยงามและทรงประทานสิ่งที่ดีๆแก่สูเจ้า นั่นคืออัลลอฮฺพระผู้ทรงอภิบาลของสูเจ้า ดังนั้น อัลลอฮฺพระผู้อภิบาลแห่งสากลโลกทรงเป็นที่จำเริญยิ่ง (กุรอาน 40:64)

..................................................
โดย ฮารูน ยะฮ์ยา แปลโดยอ.บรรจง บินกาซัน , คัดลอกจาก ไทยมุสลิมช็อป

หู ตา อะไรสำคัญกว่า?

หู ตา อะไรสำคัญกว่า




เขียนโดย อิบรอเฮม หะยีสาอิ
Friday, 12 September 2008
หู กับ ตา : อะไรสำคัญกว่า ??เป็นคำถามที่ถามขึ้นไม่ใช่เพื่อต้องการเอาชนะ หรือต้องการคำตอบ แต่เป็นคำถามที่ถามขึ้นเพื่อให้ศึกษาในเรื่องที่เร้นลับที่อยู่ในตัวเรา
จากการวิจัยเกี่ยวกับการใช้อวัยวะสัมผัสเพื่อการรับรู้ทั้งห้าของมนุษย์ พบว่า จะมีปริมาณการรับรู้ที่แตกต่างกัน ดังนี้
ตา (การมองเห็น) รับรู้ 75 %
หู (การได้ยิน) รับรู้ 13 %
จมูก (การดมกลิ่น) รับรู้ 3 %
ลิ้น (การรับรส) รับรู้ 3 %
กาย (การสัมผัส) รับรู้ 6 %
แน่นอนจากบทสรุปของการวิจัยชิ้นนี้ทำให้เราเข้าใจในทันทีว่าอวัยวะสัมผัสที่สำคัญที่สุดสำหรับการรับรู้ของมนุษย์คือ ตา และ หู มาเป็นอันดับสอง
ก็น่าจะตอบ ตา สำคัญ กว่า หู...
แต่น่าจะมีหลายคนที่ไม่เห็นด้วย ผมก็คนหนึ่งที่ไม่เห็นด้วยถ้าจะตอบเช่นนั้น จริงอยู่การรับรู้สัมผัสทางอวัยวะที่เราเรียกว่า ตา จะมีมากที่สุดแต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ตา สำคัญกว่าอวัยวะอื่นๆ อุลามาอฺ(ผู้รู้)หลายคนที่เก่งมากๆ ในศาสนาอิสลามมีอยู่หลายคน เช่น อิบนุมัคตูมในสมัยนบี หรือ เชคอับดุลอาซิซ อิบนุ บาซ (หรือที่รู้จักในชื่อ เชคบินบาซ) ในยุคปัจจุบัน(ท่านเสียชีวิตแล้ว ผลงานของท่านและเว็บไซด์ของท่านยังมีให้เราได้ศึกษา) เป็นคนเก่งมากๆคนหนึ่ง จนเป็นที่ยอมรับของมุสลิมส่วนใหญ่ ท่านตาบอด มองไม่เห็น การเป็นคนตาบอดของท่านไม่ได้มีผลต่อการเรียนรู้เลย

อัลกุรอาน เป็นแหล่งความรู้หลักที่ไม่สามารถปฏิเสธหรือคัดค้านได้ .. ได้จัดเรียงลำดับก่อนหลังในการกล่าวถึงเกี่ยวกับการได้ยินและการได้เห็น ดังนี้
وَاللّهُ أَخْرَجَكُم مِّن بُطُونِ أُمَّهَاتِكُمْ لاَ تَعْلَمُونَ شَيْئاً وَجَعَلَ لَكُمُ الْسَّمْعَ وَالأَبْصَارَ وَالأَفْئِدَةَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ
ความว่า : และอัลลอฮ์ทรงให้พวกเจ้าออกจากครรภ์มารดาของพวกเจ้า โดยพวกเจ้าไม่รู้อะไรเลย และพระองค์ทรงทำให้พวกเจ้าได้ยินและได้เห็นและมีจิตใจ เพื่อพวกเจ้าจะได้ขอบคุณ (อัลกุรอาน สูเราะฮฺ อัน-นะหฺลิ 16/78)
มนุษย์คลอดออกมาจากท้องแม่ แน่นอนไม่มีความรู้ใดๆติดตัวมาเลย และเราได้ยินครูที่ให้กำลังใจแก่ลูกศิษย์ที่ท้อกับการเรียนบ่อยๆว่า ไม่มีใครรู้มาแต่กำเนิดหรอก.. หรือไม่มีใครเก่งมาแต่เกิดหรอก...
เพราะเรา มี หู มี ตา และ มี จิต เราถึงได้เป็นคนอย่างที่เราเห็นอยู่ทุกวันนี้ เก่งและไม่เก่งอยู่ที่ความพยายามและพันธุกรรมของแต่ละคนซึ่งอัลลอฮฺได้ให้ความแตกต่างกันมา
ในอายัตที่กล่าวมานี้ จะเห็นได้ชัดว่า อัลลอฮฺ ได้ตรัสถึงคำว่า الْسَّمْعَ (การได้ยิน) ก่อนคำَالأَبْصَار َ (การได้เห็น)
นักอรรถาธิบายอัลกุรอานบางท่าน ได้พยายามพูดเรื่องนี้ว่า ที่อัลลอฮฺได้ให้ความสำคัญแก่การได้ยินมากกว่าการมองเห็นเพราะการได้ยินนั้นสามารถได้ยินในทุกทิศ และที่สำคัญเป็นประสาทสัมผัสที่รับรู้วะฮฺยีย์(โองการของอัลลอฮฺ)
แต่ก็มีหลายคนไม่เห็นด้วย อย่างเช่น
อัลกุรฏูบีย์ ได้กล่าวในหนังสืออรรถาธิบายของท่านว่า นักปราชญ์ส่วนใหญ่ได้ให้ความสำคัญแก่การมองเห็นมากกว่าการได้ยิน เพราะการได้ยินจะได้ยินเฉพาะเสียงและคำพูด ส่วนการมองเห็นนั้น จะเห็นรูปลักษณะ สีสัน และสถานการณ์
ในการเรียนการสอนพบว่า ในหลายครั้งการได้ยินมีความสำคัญมากกว่าการมองเห็น เพราะบางอย่าง เช่นถ้าจะสอนในสิ่งเร้นลับ เช่น ความศรัทธา เรื่อง นรก สวรรค์ เรื่องการเกิดใหม่ เราไม่สามารถที่จะให้เด็กมองเห็นด้วยตาได้ นอกจากการบอกเล่า หรืออ่านจากตัวหนังสือเท่านั้น ก็อย่างที่กล่าวถึงในตอนต้นว่า ผู้รอบรู้ในศาสนาอิสลามบางท่านนั้นตาบอด
อัลอาลูซีย์ ได้กล่าวในหนังสืออรรถาธิบายของท่านว่า
แท้จริงนั้นประสาทสัมผัสของเรานั้นมีความสำคัญเท่าเทียมกัน ผู้ใดขาดประสาทสัมผัสก็ไม่สามารถเรียนรู้ได้
อัลกุรอาน ได้กล่าว การได้ยินก่อนการมองเห็น ทำให้อุลามาอฺหลายท่านให้ความเห็นว่า การได้ยินมีความสำคัญกว่าการมองเห็น โดยเฉพาะการศรัทธาในสิ่งเร้นลับจำเป็นที่ต้องอาศัยการได้ยินมากกว่าการมองเห็น
มีหลายอายัตในอัลกุรอานที่กล่าวถึงอวัยวะสัมผัสของการได้ยินและการมองเห็นโดยเรียงลำดับดังนี้

وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ كَثِيراً مِّنَ الْجِنِّ وَالإِنسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لاَّ يَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْيُنٌ لاَّ يُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ آذَانٌ لاَّ يَسْمَعُونَ بِهَا أُوْلَـئِكَ كَالأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُوْلَـئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ (الأعراف : 179
ความว่า : และแน่นอนเราได้บังเกิดสำหรับญฮันนัม(*1*) ซึ่งมากมายจากญิน(*2*) และมนุษย์ โดยที่พวกเขามีหัวใจซึ่งพวกเขาไม่ใช้มันทำความเข้าใจและพวกเขามีตาซึ่งพวกเขาไม่ใช่มันมอง และพวกเขามีหูซึ่งพวกเขาไม่ใช้มันฟังชนเหล่านี้แหละประหนึ่งปศุสัตว์ ใช่แต่เท่านั้น พวกเขาเป็นผู้หลงผิดยิ่งกว่า ชนเหล่านี้แหละ พวกเขาคือผู้ทีเผลอเรอ(*3*) (อัลกุรอาน สูเราะฮฺ อัล-อะรอฟ 7/179)
(1) คือชื่อนรกชุมหนึ่ง(2) ญินคือบ่าวของอัลลอฮ์ ประเภทหนึ่งซึ่งถูกบังเกิดขึ้นโดยมีหน้าที่ปฏิบัติเช่นเดียวกับมนุษย์ พวกมันเห็นมนุษย์ แต่มนุษย์ไม่เห็นพวกมันในรูปร่างอันแท้จริงของพวกมันได้ นอกจากในร่างที่มันจำแลงเท่ามัน และก็สามารถจำแลงตนให้เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างได้นอกจากรูปร่างของท่านนะบีมูฮัมมัดเท่านั้น (3) คือเนื่องจากความไม่สนใจ เพราะไม่เชื่อว่าสิ่งที่ถูกชี้แจงแนะนำแก่พวกเขามาจากพระเจ้าของพวกเขา
ในอายัตนี้และอายัตอื่นๆอีกหลายแห่ง เมื่ออัลลอฮฺได้ตรัสถึงอวัยวะสัมผัสที่เป็นตาและหู ตาจะมาก่อนหูซึ่งตรงกันข้ามกับอายัตที่แล้วที่ตรัสถึงการได้ยินและการมองเห็น ประสาทรับรู้ที่เกี่ยวกับหูจะมาก่อนประสาทรู้สึกที่เกี่ยวกับตา ดังนั้น อุลามาอฺบางท่านจึงบอกว่า ด้วยเหตุนี้เราจึงจะนับว่า หู สำคัญกว่า ตา ไม่ได้
นักสรีระวิทยามุสลิมมีความเห็นว่า นี่คือ ความเร้นลับที่อยู่ในอัลกุรอานที่มนุษย์ควรศึกษา เขากลับมองไปว่า
ในอายัตแรก อัลกุรอานกล่าวถึง ประสาทสัมผัส แต่ในอายัตนี้ เป็นการกล่าวถึงอวัยวะสัมผัส ฉะนั้นตำแหน่งการกล่าวถึงในอัลกุรอานนั้นเป็นตำแหน่งที่อยู่จริงในตัวมนุษย์
ถ้าเป็นอวัยวะสัมผัส คือ ตา กับ หู ตาจะอยู่ข้างหน้าหู
แต่ถ้าเป็นประสาทสัมผัส เป็นสมองการรับรู้แล้ว สมองที่เป็นศูนย์กลางการได้ยินจะอยู่ด้านหน้า และสมองที่เป็นศูนย์กลางการมองเห็น จะอยู่ด้านหลัง ดังรูป

เมฆ ภูเขา น้ำจืด

เมฆ ภูเขา น้ำจีด (ฝน 4)




เขียนโดย อิบรอเฮม หะยีสาอิ
Wednesday, 06 August 2008
وَجَعَلْنَا فِيهَا رَوَاسِيَ شَامِخَاتٍ وَأَسْقَيْنَاكُم مَّاء فُرَاتاً

ความว่า : และในแผ่นดินเราได้ตั้งภูเขาไว้สูงตะหง่าน และเราได้ให้พวกเจ้าดื่มน้ำจืดสนิท (อัลกุรอาน สูเราะห์ อัล-มุรซาลาต 77/27)


นักอรรถาธิบายได้ให้ความหมายของคำในอายัตนี้ว่า
رَوَاسِيَ หมายถึง มันคงอยู่กับที่ นั้นคือ ภูเขา
شَامِخَاتٍ หมายถึง ความความยาวและสูง z
رَوَاسِيَ شَامِخَاتٍ หมายถึง ภูเขาที่สูงยาว
مَّاء فُرَاتاً หมายถึง น้ำจืด

บนพื้นแผ่นดินที่มีภูเขาสูงยาวนั้น จะมีหน้าที่ในหลายๆอย่างที่ให้ประโยชน์แก่ชาวโลก และหนึ่งในนั้นอัลลอฮฺได้ให้น้ำจืดที่จำเป็นแก่ชีวิตไหลออกมาจากมัน ทั้งในรูปตาน้ำหรือลำธารต่างๆ

จากสี่อายัตที่กล่าวมาในตอนต้น(ตอนที่ 1) ทำให้เข้าใจในกระบวนการเกิดฝน ดังนี้ :
- เมฆ (سحاب) มี 2 ชนิด คือ
1. เมฆรุกาม(ركام) มีลักษณะคล้ายภูเขา อัลลอฮฺให้เกิดฝน ลูกเห็บ และฟ้าร้อง ฟ้าแลบจากก้อนเมฆ ชนิดนี้
2. เมฆบะสาเตาะฮฺ(بساطة) มีลักษณะแผ่กระจายเป็นวงกว้างตามกระแสลม และจะมีฝนตกลงมาจากเมฆชนิดนี้เช่นกัน แต่อัลกุรอานไม่ได้กล่าวถึงฟ้าร้อง ฟ้าแลบ ที่เกิดมาพร้อมกับเมฆชนิดนี้
ในทางวิทยาศาสตร์ ได้แบ่งเมฆตามธรรมชาติออกเป็น 2 ชนิดเช่นเดียวกัน คือ เมฆก้อน และเมฆแผ่น เราเรียกเมฆก้อนว่า “เมฆคิวมูลัส” (Cumulus) และเรียกเมฆแผ่นว่า “เมฆสเตรตัส” (Stratus) หากเมฆก้อนลอยชิดติดกัน เรานำชื่อทั้งสองมารวมกัน และเรียกว่า “เมฆสเตรโตคิวมูลัส” (Stratocumulus) ในกรณีที่เป็นเมฆฝน จะเพิ่มคำว่า “นิมโบ” หรือ “นิมบัส” ซึ่งแปลว่า “ฝน” เข้าไป เช่น เรียกเมฆก้อนที่มีฝนตกว่า “เมฆคิวมูโลนิมบัส” (Cumulonimbus) และเรียกเมฆแผ่นที่มีฝนตกว่า “เมฆนิมโบสเตรตัส” (Nimbostratus)

เมฆคิวมูลัส (Cumulus)เมฆก้อนปุกปุย สีขาวเป็นรูปกะหล่ำ ก่อตัวในแนวตั้ง เกิดขึ้นจากอากาศไม่มีเสถียรภาพ ฐานเมฆเป็นสีเทาเนื่องจากมีความหนามากพอที่จะบดบังแสง จนทำให้เกิดเงา มักปรากฏให้เห็นเวลาอากาศดี ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าเข้ม

เมฆคิวมูโลนิมบัส (Cumulonimbus)เมฆก่อตัวในแนวตั้ง พัฒนามาจากเมฆคิวมูลัส มีขนาดใหญ่มากปกคลุมพื้นที่ครอบคลุมทั้งจังหวัด ทำให้เกิดพายุฝนฟ้าคะนอง
เมฆสเตรตัส (Stratus)เมฆแผ่นบาง ลอยสูงเหนือพื้นไม่มากนัก เช่น ลอยปกคลุมยอดเขามักเกิดขึ้นตอนเช้า หรือหลังฝนตก บางครั้งลอยต่ำปกคลุมพื้นดิน เราเรียกว่า “หมอก”

เมฆนิมโบสเตรตัส (Nimbostratus)เมฆแผ่นสีเทา เกิดขึ้นเวลาที่อากาศมีเสถียรภาพ ทำให้เกิดฝนพรำๆ ฝนผ่าน หรือฝนตกแดดออก ไม่มีพายุฝนฟ้าคะนอง ฟ้าร้องฟ้าผ่ามักปรากฏให้เห็นสายฝนตกลงมาจากฐานเมฆ
ชนิดของเมฆ * - ลม (رياح) เป็นตัวการหนึ่งที่ทำให้เกิดฝน เมื่อน้ำได้รับพลังงานความร้อนจากดวงอาทิตย์จนมีพลังงานมากพอที่จะเปลี่ยนสถานะตัวเองกลายเป็นไอน้ำ และระเหยขึ้นในบรรยากาศ เมื่อไอน้ำรวตัวกันเป็นกลุ่มก้อนเรียกว่า เมฆ
ไอน้ำในอากาศรวมตัวกัน มีสาเหตุหลัก ๆ อยู่ 3 ประการคือ
1. เกิดจากการชนกันของก้อนเมฆ เนื่องจากละอองน้ำมีขนาดต่าง ๆ กัน เมื่ออากาศแปรปรวน ละอองน้ำเล็ก ๆ จะวิ่งชนกันแล้วรวมตัวมีขนาดใหญ่ขึ้น
2. เกิดจากการเกิดฟ้าแลบที่ทำให้ประจุไฟฟ้า ( บวกและลบ ) ในละอองน้ำจะดึงดูดซึ่งกันและกัน แล้วรวมตัวมากขึ้นจนกลายเป็นกลุ่มเมฆ
3. เกิดจากการที่ผลึกน้ำแข็งที่ปนอยู่ในอากาศ เป็นแกนในการดูดไอน้ำและละอองน้ำให้รวมตัวกลายเป็นเมฆขึ้นมาได้

การวิ่งชนกันของละอองน้ำในก้อนเมฆเกิดได้สองกรณี
กรณีแรก เกิดจากการที่ละอองน้ำในก้อนเมฆที่รวมตัวในแนวตั้ง ขนาดของละอองน้ำจะไม่เท่ากัน ดังนั้นความเร็วของละอองน้ำแต่ละขนาดแตกต่างกันนี้จะมีความแตกต่างกัน จะทำให้ชนกับละอองน้ำเม็ดอื่นๆ ขนาดของละอองน้ำก็จเพิ่มขึ้นและน้ำหนักก็เพิ่มขึ้นด้วย จนมีพลังงานมากพอที่จะตกลงมาเป็นเม็ดฝน
การหล่นของหยดน้ำขนาดเท่ากัน (ซ้าย) และขนาดแตกต่างกัน (ขวา)
กรณีที่สอง เกิดกระแสลมพัดพาทำให้เม็ดละอองน้ำวิ่งชนกัน จนมีขนาดพอที่จะเป็นหยดน้ำและตกลงสู่พื้นดินเป็นฝน
การเพิ่มขนาดของหยดน้ำในก้อนเมฆ

อัลลอฮฺได้ตรัสในสูเราะฮฺ อัลฮิจรฺ อายัตที่ 22 ว่า


وَأَرْسَلْنَا الرِّيَاحَ لَوَاقِحَ فَأَنزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَسْقَيْنَاكُمُوهُ وَمَا أَنتُمْ لَهُ بِخَازِنِينَ

ความว่า : และเราได้ส่งลมผสมกัน แล้วเราได้ให้น้ำลงมาจากฟ้า แล้วเราได้ให้พวกเจ้าดื่มมัน และพวกเจ้าก็มิได้แป็นผู้สะสมมันไว้ (อัลกุรอาน สูเราะห์ อัล-ฮิจรฺ 24/22)

นอกจากลมช่วยในการรวมตัวของไอน้ำ ละอองน้ำและหยดน้ำแล้ว ลมยังช่วยในการพัดพาก้อนเมฆที่เต็มไปด้วยน้ำไปตกในที่ต่างๆ ให้น้ำจืดซึ่งเป็นน้ำหลักในการหล่อเลี้ยงชีวิตบนโลก
จำนวนน้ำที่จะใช้หล่อเลี้ยงชีวิตมีจำนวนมหาศาล มนุษย์แม้จะมีความสามารถขนาดไหน ก็ไม่สามารถที่จะกักเก็บน้ำจำนวนมหาศาลเหล่านั้นได้ ยิ่งถ้าต้องจ่ายน้ำเหล่านั้นไปยังที่ต่างๆ ทั้งในประเทศตนเองและในต่างประเทศด้วยแล้วยิ่งเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ แต่ด้วยความปรีชาสามารถของอัลลอฮฺ อัลลอฮฺได้กักเก็บน้ำมหาศาลเหล่านั้นในรูปของไอน้ำในชั้นบรรยาการศ และให้ลมพัดพาไปยังที่ต่างๆที่พระองค์ทรงประสงค์ และทำให้มันควบแน่นปล่อยเป็นหยดน้ำฝนที่ให้ชีวิตแก่โลก โดยไม่มีผู้ใดสามารถยับยั้งความประสงค์ของพระองค์ได้ด้วย
- ภูเขา (جبال : رواسي شامخات) หมายถึงภูเขาที่สูงยาว มีหน้าที่ 2 ลักษณะ คือ
1. ความสูงของภูเขา ภูเขายิ่งสูงอากาศบนยอดเขาจะยิ่งลดลง ดังนั้นภูเขาสูงๆบรรยากาศของยอดเขาสามารถที่จะเปลียนสถานะของไอน้ำให้กลายเป็นละอองน้ำหรือหยดน้ำ ทำให้ภูเขาสูงๆหลายแห่งมีน้ำไหลตลอดปี
2. เป็นแหล่งน้ำจืด เมื่อน้ำฝนที่ตกลงมาบนภูเขาก็จะซึมซับน้ำสู่พื้นดิน ไหลลงไปยังตีนเขาเป็นคู คลอง หรือแม่น้ำ พร้อมซับเข้าไปในดินเป็นน้ำใต้ดิน และไหลออกมาทางตาน้ำ ให้มนุษย์ สัตว์ และพืช ได้ใช้ประโยชน์จากมัน


وَهُوَ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ بُشْراً بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ حَتَّى إِذَا أَقَلَّتْ سَحَاباً ثِقَالاً سُقْنَاهُ لِبَلَدٍ مَّيِّتٍ فَأَنزَلْنَا بِهِ الْمَاء فَأَخْرَجْنَا بِهِ مِن كُلِّ الثَّمَرَاتِ كَذَلِكَ نُخْرِجُ الْموْتَى لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُون
“และพระองค์อัลลอฮฺนั้นคือผู้ที่ทรงส่งลมมาเป็นข่าวดีเบื้องหน้าความเอ็นดูเมตตาของพระองค์ จนกระทั่งเมื่อมันได้แบกเมฆ อันหนักอึ้งไว้ เราก็นำมันไปสู่ เมืองที่แห้งแล้ง แล้วเราก็ให้น้ำหลั่งลงที่เมืองนั้น แล้วเราได้ให้ผลไม้ทุกชนิดออกมาด้วยน้ำนั้น ในทำนองนั้นแหละเราจะให้บรรดาผู้ที่ตายแล้วออกมา หวังว่าพวกเจ้าจะได้รำลึก” (สูเราะห์ อัล-อะอฺรอฟ 7/57)


--------------------------
* http://www.lesa.in.th/atmosphere/cloud_precip/cloud_precip/cloud_precip.htm

ลมสร้างหยดน้ำ

ลมสร้างหยดน้ำ (ฝน 3)




เขียนโดย อิบรอเฮม หะยีสาอิ
Monday, 04 August 2008
ลมทำให้เกิดฝน (ฝน 3)
อัลลอฮฺตรัสว่า...

اللَّهُ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَاباً فَيَبْسُطُهُ فِي السَّمَاء كَيْفَ يَشَاءُ

ความว่า : อัลลอฮฺทรงเป็นผู้ส่งลมทั้งหลาย แล้วมันทำให้เมฆเคลื่อนที แล้วพระองค์ทรงให้มันแผ่กระจายไปตามท้องฟ้า เท่าที่พระองค์ทรงประสงค์ (อัลกุรอาน สูเราะห์ อัร-รูม 30/48)

อัลลอฮได้ส่งลมเพื่อผลักดันให้เมฆที่เต็มไปด้วยละอองน้ำ จากที่ต้องอยู่กับที่ให้เคลื่อนที่ไป ช้าบ้างเร็วบ้าง กระจ่ายไปทั่วท้องฟ้า จะให้กลั่นตัวเป็นหยดน้ำหรือไม่ ขึ้นอยู่กับความประสงค์ของพระองค์

ลมจะพัดไอน้ำจากกลางทะเลเข้าสู่พื้นดิน
และอัลลลอฮฺตรัสอีกเกี่ยวกับการรวมตัวของละอองไอน้ำ ว่า...

َأَرْسَلْنَا الرِّيَاحَ لَوَاقِحَ فَأَنزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً

ความว่า : และเราได้ส่งลมผสมกัน แล้วเราได้ให้น้ำลงมาจาก (อัลกุรอาน สูเราะห์ อัล-ฮะญะรฺ 15/22)

นักอรรถาธิบายได้ให้ความหมายความสำคัญของลมในอายัตนี้คือการผสมเกสรของดอกไม้ที่ทำให้เกิดผล โดยลมจะพัดพาเกสรตัวผู้ไปผสมกับเกสรตัวเมีย แต่มีนักอรรถาธิบายบางคน เช่น อับดุลการีม อัลเคาะฏีบ[1] และ สัยยิด กุฏุบ[2] ได้ให้ความเห็นว่าการผสมในที่นี้หมายถึงการพบกันระหว่างลมกับเมฆที่ทำให้เกิดหยดน้ำ เพราะในอายัตนี้หลังจากกล่าวถึงการผสมแล้วจะตามด้วยการประทานฝนลงมา ดังนั้น لواقح (การผสม) ในที่นี้ คือสาเหตุของการเกิดฝน
ไอน้ำ เป็นน้ำในสถานะก๊าซ ไอน้ำเป็นก๊าซไม่มีสี ไม่มีกลิ่น และมองไม่เห็น เมฆที่มองเห็นเป็นหยดน้ำในสถานะของเหลว หรือเกล็ดน้ำแข็งในสถานะของแข็ง
เมื่ออุณหภูมิของอากาศลดลงจนถึงจุดน้ำค้าง อากาศจะอิ่มตัวไม่สามารถเก็บไอน้ำได้มากกว่านี้ และอุณหภูมิยังคงลดต่ำไปอีก ไอน้ำจะควบแน่นเปลี่ยนสถานะเป็นของเหลว ในการควบแน่นไอน้ำต้องการอนุภาคเล็กๆ ที่แขวนลอยอยู่ในอากาศเป็น “แกนควบแน่น” (Condensation nuclei) แกนควบแน่นเป็นวัสดุที่มีคุณสมบัติในการดูดซับน้ำ (Hygroscopic) ดังเช่น ฝุ่น ควัน เกสรดอกไม้ หรืออนุภาคเกลือ ซึ่งมีขนาดประมาณ 0.0002 มิลลิเมตร หากปราศจากแกนควบแน่นแล้ว ไอน้ำบริสุทธิ์ไม่สามารถควบแน่นเป็นของเหลวได้
แกนควบแน่น ละอองน้ำในเมฆ และหยดน้ำฝน

หยดน้ำหรือละอองน้ำในก้อนเมฆ (Cloud droplet) ที่เกิดขึ้นครั้งแรกมีขนาดเล็กมากเพียง 0.02 มิลลิเมตร (เล็กกว่าขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางของเส้นผมซึ่งมีขนาด 0.075 มิลลิเมตร) ละอองน้ำขนาดเล็กตกลงอย่างช้าๆ ด้วยแรงต้านของอากาศ และระเหยกลับเป็นไอน้ำ (ก๊าซ) เมื่ออยู่ใต้ระดับควบแน่นลงมา ไม่ทันตกถึงพื้นโลก อย่างไรก็ตามในกรณีที่มีกลุ่มอากาศยกตัวอย่างรุนแรง หยดน้ำเหล่านี้สามารถรวมตัวกันภายในก้อนเมฆ จนมีขนาดใหญ่ประมาณ 0.05 มิลลิเมตร ถ้าหยดน้ำมีขนาด 2 มิลลิเมตร มันจะมีน้ำหนักมากกว่าแรงพยุงของอากาศ และตกลงมาด้วยแรงโน้มถ่วงของโลกสู่พื้นดินกลายเป็นฝน[3]

[1] عبد الكريم الخطيب ، التفسير القرآن للقرآن جزء13 ص267
[2] سيد القطب، في ظلال القرآن ص 2134
[3] http://www.lesa.in.th/atmosphere/cloud_precip/cloud_precip/cloud_precip.htm

ฝนจากฟ้า

ฝนจากฟ้า 1




เขียนโดย อิบรอเฮม หะยีสาอิ
Tuesday, 22 July 2008
เมื่อก่อน 1400 กว่าปี ไม่มีใครบันทึกเกี่ยวกับการเกิดฝน ไม่มีใครเข้าใจ ปรากฏการณ์นี้ว่าเกิดขึ้นอย่างไร จนกระทั่งอัลกุรอานได้ประทานลงมาผ่านนบีหรือศาสดา(ซึ่งไม่ได้แปลว่าผู้สร้างศาสนา) สั่งสอนมนุษย์การใช้ชีวิตอย่างถูกต้อง ให้เข้าใจปรากฏการณ์ที่มนุษย์เคยเข้าใจมาผิดๆ ทำมนุษย์บางกลุ่มในยุคนั้นเข้าใจการเกิดฝนอย่างแต่ถูกต้อง แต่ความรู้ลักษณะนี้ถูกทอดทิ้ง ไม่มีใครนำอธิบายขยายต่อ ให้เข้าใจง่าย หรือที่เรียกว่าตามหลักวิทยาศาสตร์
เมื่อนักวิทยาศาสตร์ที่ได้เกิดขึ้น 100 กว่าปีนี้ ได้บันทึกสังเกตการณ์ของการเปลี่ยนสถานะต่างๆ ในธรรมชาติ และได้พิสูจน์ ทดลองแล้วสรุปเป็นทฤษฎีหรือกฎเกณฑ์ ทำให้เราเข้าใจการบังเกิดของปรากฎการณ์ต่างๆได้อย่างกระจ่าง จนบางครั้งทำให้เราลืมว่า จริงๆแล้ว ความรู้ลักษณะนี้เคยมีบันทึกมาแล้วเมื่อ 1400 กว่าปีก่อนหน้านี้ .
อัลลอฮฺได้ตรัสในอัลกุรอาน เกี่ยวกับฝน ที่เป็นอายัตหลัก ๆ ดังนี้
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُزْجِي سَحَاباً ثُمَّ يُؤَلِّفُ بَيْنَهُ ثُمَّ يَجْعَلُهُ رُكَاماً فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِن جِبَالٍ فِيهَا مِن بَرَدٍ فَيُصِيبُ بِهِ مَن يَشَاءُ وَيَصْرِفُهُ عَن مَّن يَشَاءُ يَكَادُ سَنَا بَرْقِهِ يَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ
ความว่า : เจ้ามิได้เห็นดอกหรือว่า แท้จริงอัลลอฮ์นั้นทรงให้เมฆลอย แล้วทรงทำให้ประสานตัวกันแล้วทรงทำให้รวมกันเป็นกลุ่มก้อน แล้วเจ้าก็จะเห็นฝนโปรยลงมาจากกลุ่มเมฆนั้น และพระองค์ทรงให้มันตกลงมาจากฟากฟ้า มีขนาดเท่าภูเขา ในนั้นมีลูกเห็บ แล้วพระองค์จะทรงให้มันหล่นลงมาโดนผู้ที่พระองค์ทรงประสงค์ และพระองค์จะทรงให้มันผ่านพ้นไปจากผู้ที่พระองค์ทรงประสงค์ แสงประกายของสายฟ้าแลบเกือบจะเฉี่ยวสายตาผู้มอง (อัลกุรอาน สูเราะห์ อัน-นูรฺ 24/43)
اللَّهُ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّيَاحَ فَتُثِيرُ سَحَاباً فَيَبْسُطُهُ فِي السَّمَاء كَيْفَ يَشَاءُ وَيَجْعَلُهُ كِسَفاً فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ فَإِذَا أَصَابَ بِهِ مَن يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ إِذَا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ
ความว่า : อัลลอฮฺทรงเป็นผู้ส่งลมทั้งหลาย แล้วมันทำให้เมฆเคลื่อนที แล้วพระองค์ทรงให้มันแผ่กระจายไปตามท้องฟ้า เท่าที่พระองค์ทรงประสงค์ และพระองค์ทรงทำให้มันเป็นกลุ่มก้อน แล้วเจ้าจะเห็นฝนตกลงมาจากท่ามกลางมัน เมื่อมันได้ตกลงมายังผู้ที่พระองค์ทรงประสงค์จากปวงบ่าวของพระองค์ เมื่อนั้นพวกเขาก็ดีใจ (อัลกุรอาน สูเราะห์ อัร-รูม 30/48)
وَأَرْسَلْنَا الرِّيَاحَ لَوَاقِحَ فَأَنزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَسْقَيْنَاكُمُوهُ وَمَا أَنتُمْ لَهُ بِخَازِنِينَ
ความว่า : และเราได้ส่งลมผสมกัน แล้วเราได้ให้น้ำลงมาจากฟ้า แล้วเราได้ให้พวกเจ้าดื่มมัน และพวกเจ้าก็มิได้แป็นผู้สะสมมันไว้ (อัลกุรอาน สูเราะห์ อัล-ฮิจรฺ 24/22)
وَجَعَلْنَا فِيهَا رَوَاسِيَ شَامِخَاتٍ وَأَسْقَيْنَاكُم مَّاء فُرَاتاً
ความว่า : และในแผ่นดินเราได้ตั้งภูเขาไว้สูงตะหง่าน และเราได้ให้พวกเจ้าดื่มน้ำจืดสนิท(อัลกุรอาน สูเราะห์ อัล-มุรซาลาต 77/27)
อายัตเหล่านี้ประจักชัดว่า การก่อนเกิดฝนจนเป็นน้ำที่จืดสนิทที่หล่อเลี้ยงชีวิตทุกชนิด เริ่มต้นจากไอน้ำที่ก่อตัวเป็นเมฆ และกลั่นตัวเป็นหยดน้ำที่มีน้ำหนักพอที่ตกลงมาด้วยแรงโน้มถ่วงเป็นหยดน้ำฝนสร้างความชุ่มฉ่ำแก่สิ่งมีชีวิต วัฏจักรอันนี้ทุกคนสามารถสังเกตเห็นในทุกที่และทุกเวลาที่เกิดฝน

» 1 Comment

การเกิดฝน

การเกิดฝน (ฝน 2)




เขียนโดย อิบรอเฮม หะยีสาอิ
Friday, 01 August 2008
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُزْجِي سَحَاباً ثُمَّ يُؤَلِّفُ بَيْنَهُ ثُمَّ يَجْعَلُهُ رُكَاماً فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِن جِبَالٍ فِيهَا مِن بَرَدٍ فَيُصِيبُ بِهِ مَن يَشَاءُ وَيَصْرِفُهُ عَن مَّن يَشَاءُ يَكَادُ سَنَا بَرْقِهِ يَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ
นักอรรถาธิบายอัลกุรอานได้ให้ความหมายของคำในอายัตนี้ ว่า..
يُزْجِي หมายถึง ผลักดันและเคลื่อนที่
رُكَاماً หมายถึง ทับถ่มและรวมตัวกันและกัน
الْوَدْقَ หมายถึง หยดน้ำ และฝน[1]ó
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يُزْجِي سَحَاباً ثُمَّ يُؤَلِّفُ بَيْنَهُ ثُمَّ يَجْعَلُهُ رُكَاماً
ความว่า : เจ้ามิได้เห็นดอกหรือว่า แท้จริงอัลลอฮ์นั้นทรงให้เมฆลอย แล้วทรงทำให้ประสานตัวกันแล้วทรงทำให้รวมกันเป็นกลุ่มก้อนในอายัตนี้ได้พูดถึงขั้นตอนในการเกิดฝน 3 ขั้นตอน จากละอองน้ำเล็กๆที่เราเรียกว่าไอน้ำ ถูกลมพัดพาไป รวมตัวกันเป็นเมฆ และเมฆก็จะรวมกันเป็นกลุ่มก้อนมหึมาเหมือนภูเขา
فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ
ความว่า : แล้วเจ้าก็จะเห็นฝนโปรยลงมาจากกลุ่มเมฆนั้น
ละอองน้ำในก้อนเมฆก็จะรวมตัวเป็นหยดน้ำที่มีขนาดใหญ่ขึ้น และมีน้ำหนักเพียงพอที่ตกลงมาด้วยแรงโน้มถ่วงของโลก กระแสลมที่พัดขึ้นไม่สามารถที่จะต้านทานมันได้ หยดน้ำนี้ก็จะตกลงมาจากก้อนเมฆเป็นน้ำฝน
وَيُنَزِّلُ مِنَ السَّمَاءِ مِن جِبَالٍ فِيهَا مِن بَرَدٍ
ความว่า : และพระองค์ทรงให้มันตกลงมาจากฟากฟ้า มีขนาดเท่าภูเขา ในนั้นมีลูกเห็บ
بَرَدٍ คือ ชิ้นน้ำแข็ง หรือที่เราเรียกว่า ลูกเห็บ และลูกเห็บนี้จะตกลงมาจากก้อนเมฆที่สูงใหญ่เหมือนภูเขา
ลูกเห็บ (Hail) เป็นก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่กว่า 5 เซนติเมตร เกิดขึ้นจากกระแสในอากาศไหลขึ้น (updraft) และไหลลง (downdraft) ภายในเมฆคิวมูโลนิมบัส(เมฆที่ก่อตัวในแนวตั้ง) พัดให้ผลึกน้ำแข็งปะทะกับน้ำเย็นยิ่งยวด กลายเป็นก้อนน้ำแข็งห่อหุ้มกันเป็นชั้นๆ จนมีขนาดใหญ่ และตกลงมา[2]
กระบวนการเกิดฝนและลูกเห็บในเมฆคิวมูโลนิมบัส
فَيُصِيبُ بِهِ مَن يَشَاءُ وَيَصْرِفُهُ عَن مَّن يَشَاءُ
ความว่า : แล้วพระองค์จะทรงให้มันหล่นลงมาโดนผู้ที่พระองค์ทรงประสงค์ และพระองค์จะทรงให้มันผ่านพ้นไปจากผู้ที่พระองค์ทรงประสงค์
ฝนหรือลูกเห็บไม่ได้ตกลงมาอย่างไร้เป้าหมาย อัลลอฮฺจะให้มันตกลงบนผู้ใดเพื่อเป็นการลงโทษหรือเพื่อประโยชน์ตามที่พระองค์ทรงประสงค์ หรือพระองค์ต้องการให้มันห่างไกล ผ่านพ้นจากผู้ใดก็ขึ้นอยู่ความประสงค์ของพระองค์
يَكَادُ سَنَا بَرْقِهِ يَذْهَبُ بِالْأَبْصَارِ
ความว่า : แสงประกายของสายฟ้าแลบเกือบจะเฉี่ยวทำลายสายตาผู้มอง
ทุกครั้งที่มีเมฆก่อนตัวในแนวตั้ง(เมฆคิวมูโลนิมบัส) เป็นเมฆที่จะทำให้ฝนตกหรือมีลูกเห็บที่เหมือนก้อนหินตกลงมาโดยปกติจะมาพร้อมๆกับฟ้าแลบหรือฟ้าผ่าที่มีกระแสไฟฟ้าแรงสูง อาจนำไฟที่สามารถเผาผลานได้ และแสงสว่างจ้าของแสงฟ้าแลบนั้นอาจทำลายสายตาได้
ฟ้าแลบและฟ้าผ่าในนคร seattle
นักวิทยาศาสตร์ได้อธิบายการเกิดฟ้าแลบ ฟ้าร้องและฟ้าผ่าว่า เวลาหยดน้ำฝนหรือลูกเห็บขนาดใหญ่ถูกโลกดึงดูดให้ตกผ่านหยดน้ำขนาดเล็ก หรือเกล็ดน้ำแข็งเล็กๆ การปะทะกันระหว่างอนุภาคขนาดใหญ่ที่กำลังตกกับหยดน้ำขนาดเล็กที่ลอยในอากาศ ทำให้เกิดการเสียดสีจึงมีการถ่ายเทประจุบวกสู่หยดน้ำขนาดเล็กในเมฆ และประจุลบสู่หยดน้ำขนาดใหญ่ ซึ่งจะตกสู่เบื้องล่างของก้อนเมฆ ดังนั้น บริเวณส่วนล่างของเมฆจึงมีประจุไฟฟ้าลบ และส่วนบนของก้อนเมฆมีประจุไฟฟ้าบวก นอกจากนี้ เวลารังสีคอสมิกจากนอกโลกพุ่งกระทบโมเลกุลของไนโตรเจน และออกซิเจนในอากาศ การมีพลังงานสูงมากทำให้โมเลกุลของธาตุทั้งสองแตกตัวเป็นประจุบวกกับประจุลบ ซึ่งจะแยกตัวจากกันสู่ด้านบน และด้านล่างของก้อนเมฆ ดังนั้น เมื่อก้อนเมฆจะมีประจุสะสมมากขึ้นๆ มีผลทำให้ความต่างศักย์ระหว่างประจุลบบนฟ้ากับประจุบวกที่เกิดจากการเหนี่ยวนำบนดินเพิ่มขึ้นๆ จนในที่สุดสนามไฟฟ้าที่มีความเข้มสูงจะขับอิเล็กตรอนให้ไหลจากเมฆลงดิน และขณะกระแสอิเล็กตรอนไหลผ่านอากาศ ประจุปริมาณมากจะทำให้อากาศแตกตัวและขยายตัวเกิดแสง และเสียงเป็นฟ้าแลบ และฟ้าร้อง จนคนที่อยู่ภายในรัศมี 30 กิโลเมตรจากบริเวณเกิดเหตุสามารถได้ยินเสียงได้ และเพราะเหตุว่ากระแสไฟฟ้าชอบไหลผ่านสสารที่มีความต้านทานน้อยที่สุด ดังนั้น ฟ้าจะผ่าตรงบริเวณที่มีความต้านทานน้อยที่สุด เมื่อเปรียบเทียบกับบริเวณใกล้เคียง
นักอุตุนิยมวิทยาประมาณว่า ทั่วโลกมีพายุฟ้าคะนองวันละ 44,000 ครั้ง และทุกวินาทีมีฟ้าแลบ 100 ครั้ง
สถิติชี้บอกว่า ทุกปีทั่วโลกมีคนถูกฟ้าผ่าตายนับพัน เฉพาะในสหรัฐอเมริกาทุกปีมีผู้เสียชีวิตเพราะถูกฟ้าผ่าประมาณ 85 คน และประเทศได้รับความเสียหายประมาณปีละ 3,200 ล้านบาท สืบเนื่องจากการที่เสาไฟฟ้าหรือตึกระฟ้าถูกสายฟ้าฟาดสม่ำเสมอ หรือเวลาฟ้าผ่าต้นไม้ในป่าจะเกิดไฟป่า หรือเวลาเสาไฟถูกฟ้าผ่าระบบการขนส่งไฟฟ้าจะถูกทำลายจนกระแสไฟฟ้าดับ ส่วนอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์เวลาถูกฟ้าผ่า ระบบการทำงานของเครื่องก็อาจถูกทำลายจนทำงานไม่ได้[3]

[1] تفسير الطبري ج9 ص337
[2] http://www.lesa.in.th/atmosphere/cloud_precip/cloud_precip/cloud_precip.htm
[3] http://www.manager.co.th/Science/ViewNews.aspx?NewsID=9480000019313

มุสลิมกับวันปีใหม่

มุสลิมกับวันปีใหม่

[ ไทย ]



موقف المسلم من عيد رأس السنة
[ باللغة التايلاندية ]



มุรีด ทิมะเสน
مريد تيءمأسين





ตรวจทาน: ซุฟอัม อุษมาน
مراجعة: صافي عثمان

แหล่งอ้างอิง: เว็บไซต์ www.mureed.com
مصدر: موقع www.mureed.com


สำนักงานความร่วมมือเพื่อการเผยแพร่และสอนอิสลาม อัร-ร็อบวะฮฺ กรุงริยาด
المكتب التعاوني للدعوة وتوعية الجاليات بالربوة بمدينة الرياض
1430 – 2009




วันที่ 31 ธันวาคมเป็นวันสิ้นปี ต่อเนื่องกับ วันที่ 1 มกราคม ซึ่งเป็นวันขึ้นปีใหม่ตามสากลนิยม ประชาชนทุกชาติทุกภาษาจะมีการเฉลิมฉลองในวันนี้
ในครั้งโบราณต่างชาติต่างก็ขึ้นปีใหม่กันตามความนิยมของตนที่เห็นว่าวันปีใหม่ควรจะเป็นวันไหน เช่น ต้นฤดูหนาวเพราะเป็นเวลาพ้นจากมืดฝน สว่างขึ้นเหมือนเวลาเช้า เป็นต้น, ฤดูร้อนเป็นเวลาสว่าง ร้อนเหมือนเวลากลางวันเป็นกลางปี ฤดูฝนที่เป็นเวลามืดครึ้มโดยมากและฝนพร่ำเพรื่อเที่ยวไปไหนไม่ได้เป็นเหมือนกลางคืน ชาวเยอรมันสมัยโบราณแบ่งฤดู 2 ฤดู คือฤดูหนาวกับฤดูร้อน ขึ้นปีใหม่ราวปลายเดือนพฤศจิกายน ซึ่งเป็นเวลาที่พื้นภูมิภาคกำลังเริ่มเย็นขึ้นเป็นลำดับ ประชาชนซึ่งแยกย้ายกันไปหากินในที่ต่างๆ ตั้งแต่ในฤดูร้อนได้เก็บเกี่ยวพืชผลที่ทำได้และนำขึ้นยุ้งฉางเสร็จแล้ว ก็มาร่วมชุมนุมกันฉลองขึ้นใหม่ เมื่อชาวโรมันได้รุกรานเข้าไปในอาณาเขตเยอรมัน จึงได้เลื่อนการฉลองปีใหม่มาเป็น 1 มกราคม
ชาวไอยคุปค์ เฟนิเซียนและอิหร่านเริ่มปีใหม่เมื่อกลางฤดูสารทคือราววันที่ 21 กันยายน โยนกสมัยก่อนพุทธกาลขึ้นไป เริ่มปีใหม่ราววันที่ 21 ธันวาคม โรมันโบราณก็เริ่มปีใหม่วันที่ 21 ธันวาคม สมัยซีซาร์เมื่อใช้ปฏิทินที่เรียกว่าแบบยูเลียนได้เลื่อนปีใหม่มาเป็นวันที่ 1 มกราคม พวกยิวขึ้นปีใหม่เป็น 2 อย่าง ตามทางการเริ่มปีใหม่ตั้งแต่วันที่ 1 เดือนติษรีราววันที่ 6 กันยายน ถึงวันที่ 5 ตุลาคม ทางศาสนาเริ่มราววันที่ 21 มีนาคม ตอนต้นยุคกลางชาวคริสเตียนเริ่มปีใหม่ วันที่ 25 มีนาคม อังกฤษเชื้อสายแองโกลซักซอนเริ่มปีใหม่วันที่ 25 ธันวาคม ภายหลังให้เลื่อนวันขึ้นปีใหม่ในวันที่ 1 มกราคม ต่อมาก็กลับเลื่อนไปขึ้นปีใหม่ราว 2242-2296 [1]
โปรดสังเกตว่า ในอดีตทุกๆ ดินแดน ทุกๆ เผ่าพันธุ์ต่างมีเทศกาลเป็นของตนเอง หรือมีประเพณีของเผ่าพันธุ์ของตนเองอยู่เสมอ แม้กระทั่งวันรื่นเริง วันซึ่งถูกอุบัติขึ้นเพื่อการเฉลิมฉลอง หรือเพื่อแสดงความสนุกสนานนั้น ทุกๆ เผ่าพันธุ์ ทุกๆ ดินแดนต่างก็มีวันรื่นเริงเป็นของตนเองทั้งสิ้น เพียงแต่ว่าวัน และรูปแบบการเฉลิมฉลองก็จะแตกต่างกันไป สรุปคือ ทุกๆ ชาติ ทุกๆ เผ่าพันธุ์ต่างก็มีวันเฉลิมฉลอง หรือวันรื่นเริงแทบทั้งสิ้น ดังที่ท่านรสูลุลลอฮฺ กล่าวไว้ว่า
«إن لكل قوم عيدا»
ความว่า “แท้จริงทุกๆ กลุ่มชนนั้นมีวันรื่นเริงทั้งสิ้น” (บันทึกโดยมุสลิม 1479)

อนึ่ง หากย้อนถามวันรื่นเริง หรือวันเฉลิมฉลองของอิสลามนั้นมีหรือไม่? คำตอบคือมี ดังหลักฐานจากท่านอนัส บุตรของมาลิกเล่าว่า
«كان لأهل الجاهلية يومان في كل سنة يلعبون فيهما فلما قدم النبي صلى الله عليه وسلم المدينة قال كان لكم يومان يلعبون فيهما وقد أبدلكم الله فيهما خيرا منهما يوم الفطر ويوم الأضحى»
ความว่า “ปรากฏว่ากลุ่มชนญาฮิลียะฮฺ (กลุ่มชนที่อิสลามยังไม่อุบัติขึ้นแก่พวกเขา) สำหรับพวกเขามีอยู่สองวันในทุกๆ ปีซึ่งเป็นวันที่พวกเขารื่นเริงสนุกสนานในสองวันดังกล่าว, ครั้นเมื่อท่านรสูลุลลอฮฺ เดินทางไปยังเมืองมะดีนะฮฺ ท่านรสูล ก็กล่าวว่า สำหรับพวกท่านมีวันรื่นเริงสนุกสนานอยู่สองวัน ทว่าพระองค์อัลลอฮฺทรงเปลี่ยนให้ดีกว่าวันทั้งสองดังกล่าว นั่นคือวันอีดิลฟิฏริ และวันอีดิลอัฎหา” (บันทึกโดยนะสาอีย์ หะดีษที่ 1538)

ฉะนั้นหะดีษข้างต้นระบุไว้อย่างชัดเจนว่า ก่อนหน้านี้จะมีวันรื่นเริงวันใด หรือกี่วันก็ตามนั่นไม่ใช่ประเด็น แต่ประเด็นคือภายหลังที่อิสลามได้ถูกอุบัติขึ้น อิสลามได้ทดแทนวันที่อนุญาตให้บรรดามุสลิมสนุกสนานรื่นเริงได้เพียงแค่สองวันเท่านั้น นั่นคือ วันอีดิลฟิฏริ และวันอีดิลอัฎหา
ครั้นเมื่อหลักการของศาสนาอนุมัติให้มุสลิมฉลอง หรือรื่นเริงได้เพียงสองวันในรอบปีเท่านั้น บรรดามุสลิมจะแสวงหาวันรื่นเริง หรือวันฉลองอื่นจากวันอีดิลฟิฏริ (عيد الفطر) หรืออีดิลอัฎหา (อ่านว่า อัด-ฮา عيد الأضحى ) ไม่ได้ เพราะเมื่อท่านรสูล ยืนยันอย่างชัดเจนแล้วว่ามุสลิมมีวันรื่นเริงเพียง 2 วันเท่านั้น มุสลิมที่ศรัทธามั่นคงก็ต้องปฏิบัติคำสั่งของท่านรสูลุลลอฮฺ อย่างเคร่งครัด
อีกทั้งท่านรสูลุลลอฮฺยังกำชับให้ออกห่างจากการเลียนแบบแนวคิด,วิถีชีวิต และพฤติกรรมของพวกยะฮูดีย์ และพวกนัศรอนีย์อีกด้วย ดั่งที่ท่านรสูลุลลอฮฺ กล่าวไว้ว่า
«ولا تشبهوا باليهود ولا بالنصارى»
ความว่า "พวกท่านอย่าเลียนแบบพวกยะฮูดีย์ (พวกยิว) และพวกนัศรอนีย์ (พวกคริสเตียน)" (บันทึกโดยอะหฺมัด หะดีษที่ 8230)

หะดีษข้างต้นระบุไว้อย่างชัดเจนว่า มุสลิมมีจุดยืนของมุสลิมโดยมีอุดมการณ์อันแน่วแน่ว่าไม่ยอมเลียนแบบพฤติกรรม, ประเพณี หรือวัฒนธรรมของประชาชาติอื่น โดยเฉพาะประชาชาติยะฮูดีย์ และนัศรอนีย์โดยเด็ดขาด เพราะนั่นคือคำสั่งที่ท่านรสูลุลลอฮฺ ต้องการให้มุสลิมเป็นประชาชาติตัวอย่าง เป็นประชาชาติที่นำประชาชาติอื่น ไม่ใช่เป็นประชาชาติที่เลียนแบบประชาชาติอื่น หรือเป็นประชาชาติต่ำต้อยยอมเดินตามหลังประชาชาติอื่นนั่นเอง เมื่อเป็นเช่นนั้น ลองกลับมาพิจารณาเถิดว่า การกำหนดวันปีใหม่ของสากล หรือปีใหม่ของโลกนั้นมาจากแหล่งไหน? ผลลัพธ์คือ มาจากพวกโรมัน และพวกอังกฤษ ซึ่งก็อยู่ในกลุ่มของอะฮฺลุลกิตาบ หรือพวกยะฮูดีย์ และนัศรอนีย์นั่นเอง เมื่อเป็นเช่นนั้นบรรดามุสลิมยิ่งจะต้องออกห่างจากการเฉลิมฉลอง และจัดงานรื่นเริงปีใหม่อย่างไม่ต้องสงสัย จึงเป็นไปไม่ได้ที่มุสลิมจะรณรงค์กันจัดงานปีใหม่ขึ้นในบ้าน หรือจัดในชุมชนมุสลิม เพราะนั่นเป็นวัฒนธรรมของพวกยะฮูดีย์ และนัศรอนีย์ ดังที่ท่านรสูลุลลอฮฺ สั่งห้ามมิให้มุสลิมเลียนแบบกลุ่มชนทั้งสองข้างต้น แม้นว่ามุสลิมคนใดจัดงานปีใหม่ขึ้น นั่นก็หมายรวมว่า ความเป็นประชาชาติตัวอย่างได้เหือดหายไปจากจิตสำนึกของมุสลิมทีละน้อยทีละน้อยจนในที่สุดก็หามีจิตสำนึกแห่งการเป็นประชาชาติตัวอย่างไม่
ใช่แต่เท่านั้น ท่านรสูลุลลอฮฺ มิได้สั่งห้ามบรรดามุสลิมเที่ยวงาน หรือจัดงานเฉลิมฉลองเยี่ยงการจัดงานของประชาชาติอื่นเท่านั้น แต่บริเวณใด หรือสถานที่ใดที่อดีตเคยจัดงานเฉลิมฉลองของกลุ่มชนที่มีความเชื่อ หรือศาสนาอื่นจากอิสลาม ท่านรสูลุลลอฮฺ ก็ยังสั่งห้ามมิให้มุสลิมเข้าไปร่วมกิจกรรมยังบริเวณ หรือสถานที่แห่งนั้นอีกต่างหาก ท่านษาบิต บุตรของเฎาะฮากเล่าว่า “ ชายผู้หนึ่งบนบาน (นะซัร) ว่าจะเชือดอูฐหนึ่งตัว ณ บริเวณ (ที่เรียกว่า) บุวานะฮ, ท่านรสูลุลลอฮจึงถามเขาว่า ณ สถานที่แห่งนั้นเคยมีรูปเจว็ดหนึ่งจากบรรดารูปเจว็ดที่เคยถูกเคารพภักดีในสมัยญาฮิลียะฮ์ (หมายถึงสมัยก่อนที่ท่านรสูล ถูกแต่งตั้งให้เป็นนบี) หรือไม่ ? บรรดาเศาะหาบะฮ์ตอบว่า ไม่เคยมีการกระเช่นนั้นครับ, ท่านรสูลถามต่ออีกว่า สถานที่แห่งนั้นเคยมีการจัดงานวันรื่นเริงของพวกเขาหรือไม่ ? บรรดาเศาะหาบะฮ์ก็ตอบว่า ไม่เคยมีการกระทำกัน, ท่านรสูล จึงกล่าวขึ้นว่า เช่นนั้นท่านจงทำให้สิ่งที่ท่านบนบานให้ครบถ้วนสมบูรณ์เถิด แท้จริงไม่มีการทำบนบานที่ครบถ้วนสมบูรณ์ในเรื่องของการฝ่าฝืนพระองค์อัลลอฮ์ “ (บันทึกโดยอบูดาวูด หะดีษ 2881)
หะดีษข้างต้นทำให้มุสลิมต้องพิจารณาถึงท่าทีของตนเองให้มากๆ เพราะมุสลิมบางคนยังคงไปเที่ยวงานส่งท้ายปีเก่าและต้อนรับปีใหม่ โดยไปร่วมงานนับถอยหลังเพื่อเข้าวันที่ 1 มกราคม โดยต้องการมีส่วนร่วมเฉลิมฉลองปีใหม่กับประชาชาติอื่นอย่างสนุกสนาน แต่ท่านรสูลุลลอฮฺ กลับระบุว่า สถานที่ซึ่งเคยถูกทำให้เป็นสถานที่จัดงานรื่นเริงนั้นมุสลิมก็ไม่ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวใดๆ ทั้งสิ้นนั่นเอง พึงทราบเถิดว่า อะไรที่มิใช่วิถีชีวิตของมุสลิม วาญิบ (จำเป็น) สำหรับมุสลิมจะต้องออกห่างจากวิถีชีวิตเยี่ยงนั้น
อนึ่ง อาจมีบางท่านอ้างว่า จริงอยู่ถึงแม้ว่าไม่อนุญาตให้บรรดามุสลิมเฉลิมฉลองในวันที่ 1 มกราคมซึ่งเป็นวันปีใหม่สากลก็ตาม แต่มุสลิมสามารถเฉลิมฉลองปีใหม่อิสลามได้ นั่นคือให้รื่นเริงและฉลองกันในวันที่ 1 มุหัรฺร็อมของทุกๆ ปี ซึ่งเป็นวันปีใหม่อิสลาม โดยอ้างหลักฐานจากข้อมูลที่ว่า
“วันที่ 1 เดือนมุฮัรรัม เป็นวันแรกของการเริ่มศักราชใหม่ ตามประวัติศาสตร์ถือเป็นวันที่ท่านศาสดามูฮัมมัดลี้ภัยจากนครมักกะฮ์ไปสู่นครมะดีนะฮ์ เมื่อวันนี้ได้เวียนมาบรรจบ มุสลิมจึงรำลึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น แต่เพื่อมิให้การรำลึกภาพเหตุการณ์สำคัญในวันนั้นเป็นการสูญเปล่าก็ประกอบกิจกรรมกุศล เช่น การอ่านคัมภีร์อัลกุรอาน การเอ่ยคำสดุดีสรรเสริญองค์ศาสดา ตลอดจนขอพรมาปฏิบัติเสริมอันเป็นสิริมงคล” [2]
ข้อมูลข้างต้นที่อ้างมานั้นถือว่าเป็นการอ้างอิงที่ไม่ใช่หลักวิชาการ แต่เป็นการอ้างอิงด้วยการวินิจฉัยเอาเองว่าการทำพิธีกรรมในวันที่ 1 มุหัรฺร็อม เป็นสิ่งที่ดี อีกทั้งยังเป็นการรำลึกภาพเหตุการณ์สำคัญในวันนั้น ซึ่งแนวคิดดังกล่าวถือว่าเป็นการอุตริกรรมขึ้นใหม่ในศาสนา (บิดอะฮฺ) หากว่าแนวคิดข้างต้นเป็นสิ่งที่ดีแล้วไซร้ ท่านนบีมุหัมมัด จะต้องกระทำเป็นบุคคลแรกแล้วนั่นเอง หรือไม่บรรดาเศาะหาบะฮฺก็ต้องมีร่วมกันรำลึกวันที่ 1 มุหัรฺร็อมของทุกๆ ปี เนื่องจากเป็นวันปีใหม่อิสลาม แต่ทว่าสิ่งข้างต้นไม่มีแบบฉบับจากท่านรสูล หรือไม่มีการปฏิบัติของบรรดาเศาะหาบะฮฺแม้แต่คนเดียว ฉะนั้นสิ่งข้างต้นจึงเป็นเรื่องเหลวไหล และเป็นเรื่องที่อุตริกรรมขึ้นใหม่ในศาสนา (บิดอะฮฺ) นั่นเอง, ใช่แต่เท่านั้น การกำหนดเดือนมุหัรฺร็อมเป็นเดือนแรกของปฏิทินอิสลามนั้นกลับมิได้ถูกกำหนดจากท่านนบีมุหัมมัด เลยแม้แต่น้อย แต่ถูกดำริขึ้นในสมัยของเคาะลีฟะฮฺอุมัรฺ ตามที่มีรายละเอีดยดังนี้
การนับวันและเดือนในอิสลามกำหนดให้ใช้ระบบจันทรคติเป็นหลัก แต่อาหรับในยุคก่อนยังไม่มีการกำหนดวิธีนับปี มีแต่เพียงเล่าขานต่อๆกันมาด้วยเหตุการณ์สำคัญๆที่เกิดขึ้น เช่น กล่าวว่า ท่านนบีมุฮัมมัด เกิดในปีช้าง
ในปีนั้นมีเหตุการณ์สำคัญคือ อับเราะหะฮฺ เจ้าเมืองยะมันยกกองทัพช้างมุ่งตรงมายังมักกะฮฺหมายจะทำลายอัลกะอฺบะฮฺ แต่อัลลอฮฺได้ทรงพิทักษ์รักษาบ้านของพระองค์โดยทรงบันดาลให้ฝูงนกอะบาบีลคาบก้อนหินมาถล่มใส่กองทัพช้างของอับเราะหะฮฺจนย่อยยับไป
ต่อมาหลังจากท่านนบีมุฮัมมัด สิ้นชีวิตไป แผ่นดินอิสลามได้แผ่ขยายออกไปกว้างขวาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยุคการปกครองของท่านเคาะลีฟะฮฺอุมัร ซึ่งสืบทอดการปกครองอาณาจักรอิสลามเป็นเคาะลีฟะฮฺคนที่ 2 ต่อจากท่านเคาะลีฟะฮฺอบูบักร์ ท่านอุมัรได้จัดระบบการบริหารราชการแผ่นดิน การเงิน การคลัง ให้เป็นระเบียบ มีการทำสำมะโนประชากร มีการทำบันทึกรายได้รายจ่ายของรัฐอย่างเป็นระบบ จึงพบปัญหาว่าไม่สามารถระบุวันที่ได้แน่นอน เกิดความสับสนในการบันทึกเอกสารต่างๆ บางทีเดือนเดียวกันแต่ไม่ทราบว่าเป็นปีใด
ท่านอุมัรได้ปรึกษาหารือกับบรรดาสาวกของท่านนบีที่ร่วมบริหารงานอยู่ก็มีมติให้ ปรับปรุงการกำหนดปีกันใหม่ บางคนเสนอให้ใช้ศักราชโรมัน บางคนเสนอให้ใช้ศักราชเปอร์เชีย บ้างก็เสนอให้ใช้วันเกิดของท่านนบีเป็นศักราชอิสลามบ้าง ให้ใช้วันที่ท่านนบีได้รับการแต่งตั้งเป็นนบี บ้าง หรือให้ใช้วันเสียชีวิตของท่านเป็นจุดเริ่มต้นนับศักราชอิสลามบ้าง แต่ท่านอุมัรไม่เห็นด้วยที่จะรับวิธีคิดตามอย่างพวกที่พยายามหาทางทำลายล้างและเป็นปฏิปักษ์กับอิสลามมาใช้ และไม่เห็นด้วยที่จะเอาวันเกิดวันตายของท่านนบี มากำหนดศักราชอิสลามเลียนแบบศาสนาอื่น
ในที่สุด ท่านอะลี หนึ่งในคณะที่ปรึกษา (ซึ่งต่อมาได้รับเลือกให้ดำรงตำแหน่งเคาะลีฟะฮฺคนที่ 4) ได้เสนอให้ เอาการอพยพ (ฮิญจ์เราะฮฺ) ของท่านนบีจากมักกะฮฺไปสู่มะดีนะฮฺเป็นจุดเริ่มต้นนับศักราชใหม่ของอิสลาม เนื่องจากเป็นนิมิตหมายถึงความสำเร็จในการสถาปนารัฐอิสลามของท่านนบี และยิ่งกว่านั้นการอพยพครั้งนั้นยังเป็นการจำแนกความจริงจากความเท็จและความหลงผิด ได้อย่างชัดเจน
ท่านอุมัรเห็นด้วยอย่างยิ่งกับข้อเสนอนี้ การปรึกษาหารือเรื่องนี้เกิดขึ้นประมาณปีที่ 17-18 หลังจากการหิญเราะฮฺ จึงมีมติให้เริ่มนับศักราชอิสลามตั้งแต่ปีที่ท่านนบีอพยพ เรียกว่า หิญเราะฮฺศักราช
พิธีกรรมอย่างหนึ่งของชาวอาหรับที่มีมาแต่โบราณคือพิธีหัจญ์ ซึ่งจะมีผู้คนจากทั่วทุกสารทิศมาร่วมพิธีที่นครมักกะฮฺ และเมื่อเสร็จสิ้นพิธีหัจญ์ก็พอดีย่างเข้าเดือนมุหัรรอม จะเป็นจุดเริ่มต้นการค้าขายและธุรกิจต่างๆ ชาวอาหรับจึงนับเดือนมุหัรรอมนี้เป็นเดือนแรกของปี ศักราชอิสลามก็ยังคงนับเดือนมุหัรรอมเป็นเดือนแรก มิใช่เริ่มนับ ณ วันที่ท่านนบีอพยพ (ท่านนบีอพยพในเดือนเราะบีอุลเอาวัลซึ่งเป็นเดือนที่ 3 ของปี) แต่เริ่มนับวันที่ 1 มุหัรรอม ของปีที่ท่านนบี อพยพ เป็นวันเริ่มต้นฮิจญ์เราะฮฺศักราช ตำราบางเล่มกล่าวว่าวันนั้นตรงกับวันศุกร์ที่ 16 กรกฎาคม ค.ศ.632 (ตามปฏิทิน Julian Calendar) เนื่องจากการกำหนดศักราชอิสลามนี้เกิดขึ้นหลังจากท่านนบีสิ้นชีวิตไปแล้วถึง 17-18 ปี วันปีใหม่ของหิญเราะฮฺศักราชจึงไม่ถือเป็นวันสำคัญทางศาสนา และไม่ปรากฏว่ามุสลิมในยุคแรกๆเฉลิมฉลองวันปีใหม่นี้ แต่พวกเขายึดมั่นในวันสำคัญ 2 วัน คือ อีดิลฟิฏริ และ อีดิลอัฎฮา ที่พระองค์อัลลอฮฺทรงประทานให้เพื่อล้มล้างและยกเลิกวันสำคัญหรือพิธีกรรมเก่าๆที่เคยยึดถือปฏิบัติกันมาในยุคก่อนเข้ารับอิสลาม และจากการพิจารณาถึงวิธีกำหนดศักราชอิสลาม จะเห็นว่าท่านเคาะลีฟะฮฺอุมัรพยายามอย่างยิ่งที่จะหลีกเลี่ยงการเลียนแบบวิธีคิดและประเพณีปฏิบัติตามลัทธิศาสนาอื่น[3]
สรุปว่าสาเหตุที่ศาสนาไม่อนุญาตให้มุสลิมร่วมงาน หรือจัดงานปีใหม่มีดังนี้
1. สิ่งข้างต้นเป็นการอุตริกรรมขึ้นใหม่ซึ่งไม่ปรากฏจากบทบัญญัติที่อนุญาตให้เฉลิมฉลองในวันดังกล่าว
2. สิ่งข้างต้นนั้นมาจากพวกยะฮูดีย์ และนัศรอนีย์ ซึ่งมีบทบัญญัติศาสนาให้ออกห่างการเลียนแบบตามทั้งสองกลุ่มนั้นอย่างสิ้นเชิง
3. มุสลิมถูกสั่งสอนให้ตามแนวทางจากอัลกุรฺอานและสุนนะฮฺของท่านนบีมุหัมมัด หน้าที่ของบรรดามุสลิมจึงต้องปฏิบัติตามแนวทางของอิสลามอย่างเคร่งครัด เมื่อเป็นเช่นนั้นศาสนาระบุไว้อย่าชัดเจนว่า ศาสนาเปิดโอกาสให้บรรดามุสลิมสนุกสนานรื่นเริง และเฉลิมฉลองในรอบปีได้มีเพียงสองวัน อันได้แก่ วันอีดิลฟิฏริ และอีดิลอัฎหาเท่านั้น, ส่วนการเฉลิมฉลองในวันปีใหม่ซึ่งไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับชีวิตของมุสลิมเลยแม้แต่น้อย หน้าที่ของมุสลิมจึงจะต้องออกห่างจากการเฉลิมฉลองในวันดังกล่าวอย่างไม่ต้องสงสัย
4. การที่มุสลิมหมกมุ่นอยู่กับสิ่งที่สนุกสนานรื่นเริงนั้น จะทำให้หัวใจของมุสลิมหมกมุ่น และสาละวนอยู่กับสิ่งที่ไร้สาระ ซึ่งเป็นสิ่งที่ค้านกับทางนำแห่งสัจธรรมจากพระผู้เป็นเจ้า ขอให้พระองค์อัลลอฮฺทรงเมตตาชี้ทางนำให้แก่ผู้ที่หลงผิดด้วยเถิด

การให้ของขวัญ และบัตรอวยพรในวันปีใหม่
บัตรอวยพรคริสต์มาสพิมพ์ครั้งแรกโดยบริษัทลอนดอนจำกัด ทำออกจำหน่ายในปี ค.ศ. 1843 ต่อมามีบริษัทอื่นๆ พิมพ์ออกมาและจำหน่ายอย่างกว้างขวาง เป็นที่นิยมกันอย่างมากมายจนพิมพ์แทบไม่พอขาย ปัจจุบันการส่งบัตรอวยพรคริสต์มาสและปีใหม่กลายเป็นธรรมเนียมถือปฏิบัติกันทั่วโลก โดยส่งคำอวยพรถึงกันและกันในครอบครัว และระหว่างเพื่อนฝูงมิตรสหาย เพราะเป็นวิธีหนึ่งที่จะแสดงความระลึกถึงกันได้เป็นอย่างดีในโอกาสฉลองเทศกาลอันสำคัญนี้ ซึ่งเป็นวาระแห่งความปีติยินดี
จุดประสงค์ของการส่งบัตรอวยพรนั้น เพื่อแสดงความสุข ความยินดีในวันคริสต์มาส และส่งความปรารถนาดีรำลึกถึงกันและกันด้วยใจจริง ถ้าหากขาดเป้าหมายเหล่านี้แล้ว บัตรอวยพรราคงแพงที่สวยหรู และถ้อยคำอวยพรที่ไพเราะเพราะพริ้งจะไร้ความหมายทันที [4]
ธรรมเนียมที่สำคัญอีกประการหนึ่งที่คริสต์ศาสนิกชนนิยมทำกันมากที่สุดคือ การส่งบัตรอวยพร (Greeting Card) ไปยังญาติสนิทมิตรสหาย โดยบรรจุข้อความที่สำคัญและประทับใจเช่น Merry Christmas อวยพรขอให้ผู้รับมีความสุข สดชื่น และสมปรารถนาด้วยอำนาจแห่งพระมหากรุณาธิคุณของพระผู้เป็นเจ้า [5]

สรุปที่มาของบัตรอวยพรปีใหม่
การส่งบัตรอวยพรในวันปีใหม่ ถือว่าเป็นธรรมเนียมที่นิยมปฏิบัติกันสำหรับคริสต์ศาสนิกชน

ประเด็นชี้แจง
ศาสนาอิสลามอนุญาตให้มอบของขวัญ หรือแม้แต่การเขียนบัตรอวยพรให้แก่มุสลิมด้วยกันได้ เพราะนั่นถือว่าเป็นเรื่องของสังคม แต่มีเงื่อนไขว่าจะต้องไม่กำหนดวันเจาะจงที่จะมอบให้อย่างตายตัว มุสลิมสามารถมอบของขวัญ หรือบัตรอวยพรได้ตลอดเวลา แต่ถ้ามุสลิมคนใดเจาะจงมอบให้เฉพาะวันคริสต์มาส หรือวันปีใหม่ เท่ากับว่ามุสลิมผู้นั้นกำลังเลียนแบบกลุ่มอื่นแล้ว ดั่งเช่นที่ท่านรสูลุลลอฮฺ กล่าวไว้ว่า
« من تشبه بقوم فهو منهم»
ความว่า “บุคคลใดที่เลียนแบบชนกลุ่มใดเขาก็เป็นส่วนหนึ่งของชนกลุ่มนั้น” (บันทึกโดยอบูดาวูด หะดีษที่ 3512)

ดังนั้น เมื่อศาสนาไม่อนุญาตในรื่นเริง และเฉลิมฉลองในวันปีใหม่ หรือเทศกาลปีใหม่ เช่นนี้มุสลิมก็ต้องหลีกเลี่ยงโดยไม่ต้องเข้าไปมีส่วนร่วมกิจกรรมใดในเทศกาลดังกล่าว ไม่ว่าจะมีส่วนร่วมให้นำสิ่งของต่างๆ ที่บ่งบอกว่าเราได้มีส่วนร่วมในวันนั้น ไม่ว่าจะในเรื่องของการกิน การดื่ม เสื้อผ้า ของขวัญ หรืออย่างอื่นๆ อีก เป็นหน้าที่เหนือมุสลิมทุกคนที่จะต้องภาคภูมิใจในศาสนาของตนเอง และเขาจะต้องไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับทุก ๆ เทศกาลที่ไม่ใช่อิสลาม
เราขอให้พระองค์อัลลอฮผู้ทรงสูงส่งทรงโปรดปกป้องพี่น้องมุสลิมจากการทดสอบทั้งหลาย ไม่ว่าในที่ลับและที่แจ้ง และขอให้พระองค์ทรงคุ้มครองและประทานทางนำ หรือแนวทางแห่งสัจธรรมให้กับพวกเราด้วยเถิด อามีน (ขอพระองค์อัลลอฮฺทรงรับคำวิงวอนนี้ด้วยเถิด).


[1] หนังสือ “วันสำคัญ” หน้า 192-193 เขียนโดยบุญเติม แสงดิษฐ
[2] หนังสือ “คู่มือข้าราชการในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้” หน้า 56
[3] ข้อมูลจากเว็บไซต์ www.muslimthai.com ซึ่งทางเว็บไซต์มิได้ระบุบุคคลที่เขียน หรือแหล่งที่มา
[4] พิษนณุ อรรมภิญญ์, “ความเป็นมาของวันคริสต์มาส” หน้า 29-30
[5] สุเมธ เมธาวิทยกูล, “ศาสนาเปรียบเทียบ” หน้า 126

ดัจญาลกับพิศวง ?เบอร์มิวด้า

ดัจญาลกับพิศวง ?เบอร์มิวด้า?


--------------------------------------------------------------------------------


ความพิศวงที่เกิดขึ้นบนพิภพของเรานี้มีเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องและมากมาย หนึ่งจากเรื่องพิศวงและลึกลับนั้นได้เกิดขึ้น ณ บริเวณที่เรียกกันว่า "สามเหลี่ยมปีศาจ เบอร์มิวด้า" (Bermuda Triangle)... ชื่อนี้เป็นที่รู้จักกันดีในปัจจุบัน เพราะมันเป็นบริเวณดินแดนอาถรรพณ์ อันเป็นที่ล่ำลือกันว่าเต็มไปด้วยความลี้ลับ มันเป็นดินแดนที่กลืนกินชีวิตมนุษย์ และเรือเดินทะเลที่กลืนกินชีวิตมนุษย์และเรือเดินทะเล เครื่องบินที่โชคร้ายบังเอิญผ่านเข้าไป... ก็อาจหายสาบสูญไปอย่างไม่มีร่องรอยให้เห็นอีกเลย ดินแดนอาถรรพณ์ สามเหลี่ยมเบอร์มิวด้า โดยแท้จริงแล้ว เป็นอาณาบริเวณกว้างใหญ่มากซึ่งประกอบไปด้วยเกาะเล็ก ๆ ประมาณ 300 เกาะ เป็นส่วนหนึ่งของมหาสมุทรแอตแลนติกภาคตะวันตก พื้นที่ทั้งหมด ปกคลุมพื้นทะเลตั้งแต่ตอนเหนือของหมู่เกาะเบอร์มิวด้า ไปยังทางตอนใต้ของรัฐฟลอริดาตีวงออกไปในทะเลทางตะวันออก ไปจนถึงหมู่เกาะบาฮามัส เลยไปอีกจนถึงอ่าวเม็กซิก .. ทั้งหมดถ้าดูตามแผนที่จะครอบคลุ่มพื้นที่ประมาณ 380,000 ตารางไมล์ทะเล ซึ่งถ้าดูกันจริงๆ แล้ว มันไม่ใช่พื้นที่เป็นรูปสามเหลี่ยมเหมือนกับชื่อของมันเลย ไม่ทราบว่าชื่อ "สามเหลี่ยมเบอร์มิวด้า" นี้ได้มาอย่างไร ....มีผู้พยายามตั้งชื่อเสียใหม่ว่า "บริเวณดินแดนปิศาจ" บ้างก็เรียกว่า "สามเหลี่ยมปีศาจ" (Devil's Trian gle) ...

ปรากฏการณ์ลึกลับและเหลือเชื่อ เริ่มต้นตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่สองในปี ค.ศ. 1945 จนถึงปัจจุบัน ในน่านน้ำแห่งนี้ได้กลืนกินเครื่องบินจำนวนกว่า 100 เครื่องและเรือเดินสมุทรอีกจำนวนมาก รวมถึงมนุษย์อีกนับพันคน ทั้งหมดนั้นล้วนหายไปในบรรยากาศและพื้นทะเลของสามเหลี่ยมเบอร์มิวดาแห่งนี้โดยไม่มีร่องรอยหรือเศษชิ้นส่วนใดๆ ของเรือหรือเครื่องบินที่หายไปเหลือให้เห็นเลยและมันยังคงดำเนินอย่างนี้ต่อไปโดยมีปริมาณเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ



จากบันทึกของกองเรือยามฝังสหรัฐฯ และบริษัทประกันภัยทางทะเล บริษัทประกันภัยเรือเดินสมุทรและเครื่องบิน มีสถิติความสูญหาย อย่างผิดปกติในอาณาบริเวณนี้ เป็นบริเวณต้องห้ามและเป็นดินแดนอาถรรพณ์จริงๆ มันอาถรรพณ์อย่างไร? สิ่งที่ทำให้ย่านทะเลแห่งนี้กลายเป็นดินแดนมรณะ ซึ่งทำให้นักบินหรือนักเดินเรือต่างพยายามหลีกเลี่ยง ถ้าไม่จำเป็นก็จะไม่ยอมผ่านเข้าไปในบริเวณนี้อย่างเด็ดขาด อาจเป็นเพราะความเชื่อในเรื่องอันพิศวงที่เป็นข่าวกันไม่รู้จบระหว่างคนในละแวกนั้น เหตุการณ์ประหลาด ๆ อย่างที่ไม่น่าเชื่อ ไม่น่าจะเป็นไปได้ มักจะเกิดขึ้นกับเรือ หรือเครื่องบินที่ผ่านเข้าไปในบริเวณนั้น นับตั้งแต่อดีตกาลจนถึงปัจจุบัน จากสถิติของบริษัท Lioyd's ov London ซึ่งเป็นบริษัทรับประกันภัยเรือเดินสมุทร พบว่านับตั้งแต่ปี ค.ศ. 1963 ถึง 1973 มีเรือในประกันของบริษัทจำนวน 60 ลำ รวมผู้โดยสาร 900 คน ได้หายสาบสูญไปในบริเวณน่านน้ำเบอร์มิวด้า โดยเฉพาะในปี ค.ศ. 1967 มีเรือทะเล เรือพาณิชย์ขนาดใหญ่ได้หายไปอย่างลึกลับ เป็นจำนวน 15 ลำ ทั้ง 15 ลำไม่มีการส่งสัญญาณ "SOS" หรือส่งวิทยุขอความช่วยเหลือใดๆ ทั้งสิ้น ... สิ่งที่แปลกน่าฉงน และน่ากลัวที่สุดก็คือ เรือทั้ง 15 ลำนั้นเป็นเรือขนาดใหญ่ มีอุปกรณ์เครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์ ช่วยในการเดินเรือแบบทันสมัยบริบูรณ์ เช่นวิทยุสื่อสาร เรดาร์นำร่องโซน่าร์นำร่อง การค้นหาได้กระทำกันเป็นเดือนๆ แต่ก็ประสบผลล้มเหลวโดยสิ้นเชิงไม่พบแม้แต่เงา... นี่เป็นเพียงตัวอย่างหนึ่งที่ได้มาจากบริษัทประภัยของเอกชนที่ต้องจ่ายประกันไป จนบริษัทแทบล้มละลาย นำมาซึ่งความงุนงง ให้แก่ผู้ที่อยู่ข้างหลังอย่างสิ้นหวัง... อะไรเกิดขึ้นกับเรือเหล่านั้น ลูกนาวี 900 คนหายไปไหนใครบ้างจะมีคำตอบสำหรับคำถามเหล่านี้ ตัวอย่างอีกรายหนึ่งที่จะขอยกมาให้พิจารณาว่ามันเป็นอาถรรพณ์ ของดินแดนมรณะแห่งนี้ หรือเป็นเพียงอุบัติเหตุ ได้แก่ การหายสาบสูญของฝูงบินขับไล่ทิ้งระเบิดนาวีสหรัฐฯ เมื่อวันที่ 5 ธันวาคม ค.ศ. 1945 เครื่องบินทิ้งระเบิดแบบ TBM ของนาวีสหรัฐฯ 1 ฝูงบิน (5 เครื่อง) พร้อมด้วยเจ้าหน้าที่ประจำเครื่อง ทั้งหมด 14 นายไดออกทำการบินฝึกทิ้งระเบิดเหนือดินแดนเบอร์มิวด้า ห่างจากฐานทัพฟอร์ทล๊อคเดอร์เดลประมาณ 225 ไมล์... และแล้ว ฝูงบินทั้ง 5 ลำก็หายสาบสูญ ไม่เหลือแม้แต่เงา .. นาวีสหรัฐฯ ส่งเครื่องบินผู้ประสบภัยมาร์ติน มารีนเนอร์ แบบ PBM (เป็นเครื่องบินน้ำ 2 เครื่องยนต์) พร้อมด้วยเจ้าหน้าที่ประจำเครื่อง 13 นาย ออกตามหา ...20 นาทีต่อมา .... PBM ก็หายสาบสูญ โดยขาดการติดต่อ กับหอบังคับการ และหายไปอย่างลึกลับเช่นกันไม่มีเหลือแม้แต่เงา มันจะเป็นเหตุบังเอิญ อุบัติเหตุ หรือเป็นดินแดนอาถรรพณ์จริง แนวโน้มจากสถิติการสูญหายอาจบอกเราได้ นับตั้งแต่ปี ค.ศ. 1800 จนถึงปี ค.ศ.1976 มีเรือและเครื่องบินหายสาบสูญไปในบริเวณ เบอร์มิวด้าแล้วเป็นจำนวน 143 ราย รวมชีวิตมนุษย์เท่าที่ทราบแน่นอน เป็นจำนวน 2,101 คน ที่ต้องสังเวยไปในดินแดนอาถรรพณ์แห่งนี้ .. สถิติการสูญหายมีมากที่สุดในปี ค.ศ. 1975 คิดมีการสูญสาย 11 ราย เฉลี่ยเดือนละราย... เมื่อเปรียบเทียบความเสียหายในบริเวณนี้ กับบริเวณเส้นทางเดินเรืออื่นๆ แล้ว พบว่า...แถบเบอร์มิวด้า ต้องเป็นดินแดนอาถรรพณ์จริงๆ ...

นักวิเคราะห์ได้ให้ข้อสังเกตุนี้ว่า ปรากฏการณ์ความลึกลับที่เกิดขึ้นเหนือนน่านน้ำเบอร์มิวด้า ส่วนใหญ่แล้วจะเกิดในช่วงเวลาที่แน่นอน ซึ่งช่วงเวลาที่เกิดจะเฉพาะเดือน พฤศจิกายน ธันวาคม และกุมภาพันธ์ ซึ่งเป็นช่วงปลายปีและต้นปี

ชนชาติต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับการสูญเสียเหล่านี้ ต่างพยายามดำเนินการค้นคว้าหาสาเหตุแห่งปรากฏการณ์อันประหลาดและลึกลับนี้อย่างจริงจัง แต่ก็ยังไม่มีใครสามารถบอกสาเหตุและหาทางป้องกันจากภัยที่เกิดขึ้นในอาณาบริเวณท้องทะเลแห่งนี้ได้ มันคือสิ่งท้าทายความสามารถของมนุษย์ที่สุด ในการที่จะแก้ปมปริศนา นักวิชาการต่างเสนอทฤษฎีต่างๆ บ้างก็ว่าเกิดจากสภาพอากาศที่แปรปรวน บ้างก็ว่าเกิดจากความผิดปกติของสนามแม่เหล็กไฟฟ้า บ้างก็ว่าเกิดจากอำนาจของสิ่งบินลึกลับ



ทฤษฎีต่าง ๆ ของการเกิดปรากฏการณ์ลึกลับพิศวงนี้

1- ทฤษฎีว่าด้วยจานผี UFO

2- ทฤษฎีว่าด้วยเหตุการณ์แผ่นดินไหว ซึ่งเป็นสาเหตุทำให้เกิดคลื่นยักษ์โถมเข้าเรือเดินทะเลจมเป็นจำนวนมาก และแผ่นดินไหวดังกล่าวและคลื่นอากาศทำให้ระบบการทรงตัวของเครื่องบินบกพร่องจนผู้ควบคุมไม่สามารถควบคุมเครื่องบินได้

3- นักวิทยาศาสตร์ได้ชี้ว่าบริเวณใต้ทะเลของสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้านั้นอุดมสมบูรณ์ไปด้วยทรัพยากรธรรมชาติมากมาย โดยเฉพาะแหล่งของแก็สมีเธนไฮเดรท (Methane hydrates) ซึ่งในบางครั้งแรงดันของแหล่งแก็สเหล่านี้จะมีมากจนดันผ่านรอยแตกของเปลือกโลกขึ้นมา มันจะลอยขึ้นสู่ผิวน้ำเบื้องบน จึงไม่แปลกหากปรากฏการณ์นี้จะจมเรือสักสิบลำที่อยู่ในบริเวณนั้นพร้อมๆ กันได้ในพริบตา มีเธนไฮเดรทนี้สามารถรบกวนคลื่แม่เหล็กไฟฟ้าได้ ทำให้วิทยุสื่อสารตลอดจนเรดาร์หมดประสิทธิภาพในการทำงาน ส่วนกลุ่มควันความร้อนที่อบอวลอยู่รอบบริเวณ ก็อาจเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ลูกเรือตกใจ นึกว่าตัวเองหลงเข้าไปในมิติสนธยา

4- น่านน้ำแห่งนี้อาจเป็นอาณาจักรของหัวหน้าญินหรือชัยตอน และเป็นที่อยู่อาศัยของญินจำนวนมาก เพราะเบอร์มิวด้าไม่ใช่ดินแดนอาถรรพณ์เพียงแห่งเดียวบนโลกนี้เท่านั้น ยังมีอีกแห่งหนึ่งเป็นอาณาบริเวณบนท้องทะเลเล็กๆ อยู่ทางตอนทิศตะวันออกเฉียงใต้ ของประเทศญี่ปุ่น บริเวณนี้เคยเป็นดินแดนอาถรรพณ์เช่นกัน แต่ปัจจุบันความอาถรรพณ์ของบริเวณนี้ เบาบางลง จนดูเหมือนจะจางหายไปแล้ว เมื่อสมัยปี ค.ศ. 1950 บริเวณนี้ได้ถูกขนานนามว่า "ทะเลปิศาจ" (Devil's Sea) มันเคยกลืนกินเรือเดินทะเลขนาดใหญ่ๆ ไปกว่า50 ลำ...ในปี ค.ศ. 1955 รัฐบาลญี่ปุ่นถึงกับลงทุนจ้างคณะนักสำรวจสมุทรศาสตร์ และนักวิทยาศาสตร์ ผู้เชี่ยวชาญพร้อมด้วยอุปกรณ์สำรวจ ทางวิทยาศาสตร์อันทันสมัยที่สุดเท่าที่จะหาได้ในสมัยนั้น ลงเรือสำรวจสมุทรศาสตร์ขนาดยักษ์ เดินทางไปยังทะเลปิศาจ เพื่อค้นหาคำตอบของความอาถรรพณ์ลี้ลับ ณ บริเวณนั้น ... สองสามวันต่อมาเมื่อเรือไปถึงบริเวณทะเลปิศาจ...รัฐบาลญี่ปุ่น ก็ต้องพบกับความอาถรรพณ์ ความงุนงงและความตกตะลึง ก็จะอะไรเสียอีกละครับ...เรือของคณะนักสำรวจลำนั้น ได้หายสาบสูญไป ไม่เหลือแม้แต่เงา ไม่มีสัญญาณวิทยุ ไม่มีสัญญาณขอความช่วยเหลือ ไม่มีอะไรทั้งนั้น.. หน่วยค้นหาถูกส่งตามออกไปค้นหากันแทบพลิกท้องทะเล...แต่ไม่พบแม้แต่เงา

5- และอีกทฤษฎีที่มีความเป็นไปได้ค่อนข้างสูง ก็คือน่านน้ำแห่งนี้อาจมีเกาะ ๆ หนึ่งที่ดัจญาลถูกกักขังอยู่ ด้วยความสามารถของมัน สามารถทำให้สิ่งที่ล่วงล่ำอาณาเขตของมันต้องสูญหายโดยไร้ร่องรอย อย่างที่เคยเกิดขึ้นในสมัยของท่านศาสดามูฮัมหมัด

จากทฤษฎีท้ายนี้ก็ได้มีหลักฐานที่อาจจะเป็นสิ่งยืนยันได้ว่า อาณาเขตเบอร์มิวด้าอาจจะเป็นสถานที่กักขังดัจญาลก็เป็นได้

ฟาตีมะฮฺ บุตรีเกียส ได้กล่าวว่า ฉันได้ยินเสียงเรียกของท่านศาสดามูฮัมหมัดว่า ?ละหมาดคือศูนย์รวม ฉันก็ได้ออกไปยังมัสยิด และละหมาดพร้อมกับท่านศาสดามูฮัมหมัดโดยนั่งทัดจากชายกลุ่มหนึ่ง เมื่อท่านศาสดาเสร็จจากละหมาด ท่านก็มานั้งบนมิมบัรโดยหัวเราะ แล้วก็กล่าวว่า จำเป็นต่อทุกคนต้องยึดที่ละหมาดของตน (ให้นั่งอยู่กับที่) แล้วกล่าวต่อไปว่า พวกท่านรู้หรือไม่ว่า ฉันรวมพวกท่านมาเพื่อเหตุใด? พวกเขากล่าวว่า อัลลอฮฺและศาสดาเท่านั้นที่รู้ดียิ่ง ท่านศาสดากล่าวต่อไปว่า ฉันและอัลลอฮฺไม่ได้รวมพวกท่านมาเพื่อต้องการหรือขมขู่หรอก แต่ทว่าฉันรวมพวกท่านมาก็เพราะว่าท่านตามีมอัดดารีย์ที่เป็นชาวคริสเตียน เขาได้มาแล้วทำาการให้สัตยาบัน และได้เข้ารับอิสลาม เขาได้เล่าเรื่อง ๆ หนึ่งที่ตรงกับเรื่องที่ฉันเคยเล่าให้พวกท่านได้ฟังมาแล้วจากเรื่องของดัจญาล เขาเล่าให้ฉันฟังว่า เขาแล่นเรือเดินทะเล พร้อมกับคนอีก 30 คนที่เป็นโรคเรื่อน เรือของพวกเขาได้โต้คลื่นนานถึง 1 เดือนในทะเล แล้วพวกเขาก็ได้ไปติดเกาะ ๆ หนึ่งจนกระทั่งพระอาทิตย์ตก โดยพวกเขาก็นั่งอยู่ที่เรือ แล้วก็เดินเขาไปในเกาะ จนกระทั่งมีสัตว์ตัวหนึ่งที่มีขนมากมายมาพบกับพวกเขา โดยที่พวกเขาไม่รู้ว่าด้านไหนหลังด้านไหนหน้า (เพราะว่าขนมันเยาะ) พวกเขาจึงอุทานว่า ?ชิบหายล่ะ แกคืออะไรกันแน่? มันก็ได้พูดว่า ฉันคือยัซซาซะฮฺ พวกเขาก็ได้พูดต่อไปว่า อะไรคือยัซซาซะฮฺ มันก็พูดว่า ทุกคนจงไปหาชายที่อยู่ในโบรถสิ เขาอยากได้ยินข่าวจากพวกท่านใจจะขาด ท่านตามีมก็ได้กล่าวว่า เมื่อยัซซาซะฮฺมันได้บอกกับเราถึงชายคนหนึ่ง เราก็ได้แยกจากมัน ปรากฏว่ามันเป็นชัยตอน ท่านตามีมก็ได้กล่าวว่า เราก็ได้รีบด่วนไปจนเข้าไปในโบรถ ในนั้นมีชายร่างใหญ่ เราได้เห็นมันในสภาพที่เป็นมนุษย์ ถูกมัดไว้แน่น โดยรวบมือทั้ง 2 ไว้ที่ต้นคอ ล่ามขาหรือหน้าแข้งด้วยกับเหล็ก เราจึงอุทานว่า ชิบหายล่ะ ท่านคืออะไรกัน มันจึงพูดว่า พวกท่านสามารถบอกข่าวให้กับฉันได้ ดังนั้นจงบอกข่าวให้ฉัน พวกท่านเป็นใคร ? พวกเขาได้กล่าวว่าเราเป็นชาวอาหรับ เราได้นั่งเรือมา บังเอิญทะเลเกิดปั่นป่วน พวกเราจึงโต้คลื่นอยู่นานถึง 1 เดือน ต่อมาเราก็มาติดเกาะของท่านนี่แหละ เราก็ได้นั่งอยู่ใกล้ ๆ เรือ แล้วเราก็เดินเขามาในเกาะ แล้วก็พบกับสัตว์มีขนมาก (แล้วพูดคุยกับมัน)....ชายในโบรถนั้นจึงกล่าวว่า พวกท่านจงบอกฉันถึงเรื่องอินทผลัมบัยซานซิ เราก็กล่าวว่า ท่านต้องการรู้เรื่องอะไรของมัน ? ชายในโบรถจึงกล่าวว่า ฉันจะถามพวกท่านว่าอินทผลัมนี้มีผลหรือไม่ เราก็ตอบว่า ?ใช่ มันมีผล? ชายผู้นั้นก็ได้กล่าวว่า ?แน่นอนมันเกือบที่จะไม่ออกผลแล้ว? แล้วก็กล่าวต่อไปว่า ?พวกท่านจงบอกกับฉันถึงเรื่องทะเลสาบต็อบรีย์ซิ? เราจึงกล่าวว่า ?ท่านต้องการรู้เรื่องอะไรของมัน ? มันจึงกล่าวว่า ?ในนั้นมีน้ำหรือไม่? พวกเขาก็บอกว่า ?มันมีน้ำมาก? มันก็กล่าวต่อไปว่า ?น้ำในทะเลสาบนั้นเกือบที่จะแห้งหมดแล้ว? แล้วก็พูดว่า ?พวกท่านจงบอกฉันถึงเรื่องตาน้ำซูค๊อร? พวกเขาก็บอกว่า ?ท่านต้องการรู้เรื่องอะไรของมัน? ชายผู้นั้นตอบว่า ?ในตาน้ำมีน้ำหรือไม่ แล้วชาวบ้านซูค๊อรใช้ตาน้ำนี้ทำการเพาะปลูกหรือเปล่า? เราก็บอกว่า ?ใช่ มันมีน้ำมากและใช้ทำการเพาะปลูกด้วย? ชายผู้นั้นกล่าวว่า ?จงบอกกับฉันซิ ถึงเรื่องนบี อัลอุมมีย์ (นบีที่ไม่สามารถอ่านออกเขียนได้ คือนบีมูฮัมหมัด) ว่าเขาทำอะไรบ้าง? พวกเขาบอกว่า ?นบีได้ออกมาจากมักกะห์มุ้งไปยังเมืองยัซร๊อบ? ชายผู้นั้นก็พูดว่า ?อาหรับจะฆ่าเขาใช่ไหม? เราก็บอกว่า ?ใช่? แล้วมันก็เล่าให้ชายผู้นั้นฟังว่า ?อย่างไรที่เขาทำกับอาหรับ? เราก็บอกว่า ?อาหรับจะติดตามเขา และภักดีต่อท่านนบี? ชายผู้นั้นก็กล่าวว่า ?ใช่อย่างที่เล่ามาหรือ? เราก็บอกว่า ?ใช่? แล้วชายผู้นั้นก็กล่าวว่า ?หากมันเป็นเช่นนั้น มันก็ดีกับพวกเขาจากการที่พวกเขาภักดีต่อนบี และฉันก็จะบอกกับพวกท่านถึงเรื่องฉัน ฉันคือมาเซียฮฺ (ดัจญาล) ฉันเกือบที่จะถูกอนุญาตให้ออกไปแล้ว แล้วฉันก็จะออกเดินทางไปบนหน้าแผ่นดิน ฉันจะไม่เว้นไปสักหมู่บ้านเดียว แต่ฉันจะไปทุก ๆ หมู่บ้านภายใน 40 คืน นอกจากมักกะห์และตอยยีบะห์ สองเมืองนี้ถูกห้ามสำหรับฉัน ทุก ๆ ครั้งที่ฉันต้องการจะเข้าไปในเมือง ๆ หนึ่ง จะมีบรรดามะลาอิกะฮฺถือดาบวิ่งมาขัดขวางไม่ให้ฉันเข้าไป และถูก ๆ ถนนจากสองเมืองก็จะมีมะลาอิกะฮฺ มารักษาความปลอดภัยอยู่? ท่านฟาติมะฮฺได้เล่าว่า ท่านนบีได้กล่าว และเอานิ้วก้อยจิ้มไปที่มีมบัร ?นี่แหละตอยยีบะฮฺ (หมายถึงมาดีนะห์) โปรดทราบ ฉันเคยเล่าเรื่องดังกล่าวให้พวกท่านฟังแล้วใช่ไหม? ผู้ฟังก็ตอบว่า ?ใช่?... (รายงานโดยมุสลิม อบูดาวุท และตีรมีซีย์)

http://www.sunnahstudent.com/forum/index.php?action=printpage;topic=1518.0